Monday 30 April 2012

पुण्याचे नामकरण ‘संभाजीनगर' करा

वढू बुद्रुक येथील छत्रपती संभाजी महाराजांचा पुतळा.

पुणे जिल्ह्याला मराठा साम्राज्याचे दुसरे छत्रपती राजे संभाजी महाराज यांचे नाव देण्यात यायला हवे. मालोजी राजे भोसले यांनी पुण्याची पायाभरणी केली. मालोजी महाराजांचे पणतु छत्रपती संभाजी महाराजांनी पुण्याच्या भूमीला आपल्या रक्ताचा अभिषेक केला. मराठ्यांच्या लढावू इतिहासाला सर्वोच्च स्थानी नेले. भोसल्यांच्या पावन स्मृतींना अभिवादन करण्यासाठी पुणे जिल्ह्याचे नाव ‘संभाजीनगर'  असे ठेवण्यात यावे. येत्या १४ मे रोजी संभाजी महाराजांची जयंती आहे. त्याचे औचित्य साधून राज्यातील लोकशाही आघाडी सरकारने हा निर्णय घ्यावा. सरकार हा निर्णय घेणार नसेल, तर  पुरोगामी विचारांच्या  संघटनांनी त्यासाठी आंदोलन करावे, असे मी या निमित्ताने सुचवू इच्छिते.


पुण्याचे संभाजीनगर असे नामांतर करणे कसे संयुक्तिक आहे, हे पाहण्यासाठी पुण्याचा धावता इतिहास पाहणे आवश्यक आहे. पुण्याला इ.स.च्या ९ व्या शतकापर्यंतचा जुना इतिहास आहे. इ.स. नवव्या शतकाच्या मध्य काळातील काही ताम्रपटांत पुन्नक या नावाचे उल्लेख असलेली छोटी वसाहत म्हणजे आजचे पुणे होय, असे इतिहासकार मानतात. ९ व्या शतकाच्या अखेरीस पुणे देवगिरीच्या यादवांनी ताब्यात घेतले. यादवांचे राज्य बुडाल्यानंतर महाराष्ट्रात मुस्लिम राज्यकत्र्यांचा अंमल सुरू झाला. या काळात पुणे वेगवेगळ्या मुस्लिम राजवटींच्या ताब्यात राहिले. या संपूर्ण काळात पुण्याचा इतिहास फार देदिप्यमान असा नव्हता. पुण्याला ऐतिहासिक झळाळी मिळवून देण्याचे काम केले ते वेरुळच्या भोसल्यांनी. आज पुण्याचे जे काही स्थान, ते केवळ आणि केवळ भोसल्यांमुळे. १५९५ मध्ये पुणे आणि सुपे ही गावे मालोजी राजे भोसल्यांना जहागिर म्हणून मिळाली. मालोजी राजांच्या ताब्यात येताच पुण्याचा उत्कर्ष सुरू झाला. हीच जहागिर वंश पुढे शहाजी राजांकडे आली. शहाजी राजांनी पुण्याचा संपूर्ण कायापालटच केला, हे सर्वज्ञात आहे.

पुणे आणि छत्रपती संभाजी राजे 

पुण्याचा आणि मराठा साम्राज्याचे संस्थापक छत्रपती शिवाजी महाराज यांचा संबंधांबाबत येथे लिहिण्याची गरज नाही. कारण हा इतिहास जवळपास सर्वांना माहिती आहे. पुणे जिल्ह्यातील शिवनेरी किल्ल्यावर छत्रपती शिवाजी राजांचा जन्म झाला. शिवनेरी किल्ला पुणे जिल्ह्यातील जुन्नर तालुक्यात येतो. पुण्याच्या लाल महालात शिवाजी राजांचे बालपण गेले. तसेच स्वराज्यातील अनेक महत्वाचे किल्ले पुणे जिल्ह्यातच आहेत. मराठा साम्राज्याचे द्वितीय चक्रवर्ती सम्राट आणि शिवरायांचे ज्येष्ठ चिरंजीव छत्रपती संभाजी महाराज यांचा आणि पुण्याचा संबंध लोकांना फारसा माहीत नाही. संभाजी राजांचा जन्मही पुणे जिल्ह्यातच झाला. पुण्यापासून अवघ्या २० किमी अंतरावर असलेल्या पुरंदर किल्ल्यात संभाजी महाराजांचा जन्म झाला. तो दिवस होता १४ मे १६५७. पुरंदर हा पुणे जिल्ह्यातला एक तालुकाही आहे. शिवरायांप्रमाणेच संभाजी महाराजांचे बहुतांश बालपणही पुणे परिसरातच गेले. महाराज २ वर्षांचे असतानाच त्यांच्या मातोश्री महाराणी सईबाई यांचे अकाली निधन झाले. जिजाऊ माँसाहेबांनी राजांचे संगोपन केले. शिवरायांप्रमाणेच त्यांच्या छाव्यालाही जिजाऊ माँसाहेबांकडून राजकारणाचे सर्व शिक्षण मिळाल्यामुळे संभाजी महाराज प्रतिशिवाजी म्हणून कर्तृत्व गाजवू शकले. संभाजी महाराज १७ वर्षांचे असताना शिवरायांचा राज्याभिषेक झाला आणि संभाजी महाराज युवराज बनले.

थोरल्या महाराजांच्या मृत्यूनंतर संभाजी महाराज छत्रपती झाले. मराठ्यांचे राज्य बुडविण्यासाठी दिल्लीचा सम्राट औरंगजेब ५ लक्ष फौज घेऊन महाराष्ट्रावर चाल करून आला. त्याच्या फौजेत ४ लाखांपेक्षाही जास्त हत्ती, घोडे आणि इतर जनावरे होती. छत्रपती संभाजी महाराजांनी आपल्या छोट्याशा सैन्यानिशी औरंगजेबाशी सात वर्षे कडवी झुंज दिली.  औरंगजेब महाराष्ट्रभर किल्ले जिंकित  फिरला, परंतु त्याला ते कायम स्वरूपी कधीच ताब्यात ठेवता आले नाही. शेवटी औरंगजेबाने फंदफितुरीचा मार्ग अवलंबून १ फेब्रुवारी १६८९ रोजी कोकणातील संगमेश्वर येथे संभाजी महाराजांना कैद केले. नियतीची योजना फार कठोर असते. ज्या पुणे परिसरात महाराजांचा जन्म झाला त्याच परीसरात नियतीने त्यांचा मृत्यू लिहिला होता. तसे नसते तर कोकणात पकडले असताना महाराजांना ठार मारण्यासाठी औरंगजेबाने त्यांना घाटावर आणले नसते. संभाजी महाराजांना ताब्यात घेतल्यानंतर औरंगजेबाला मराठा सैन्याकडून असलेला धोका वाढला होता. हे जाणून औरंगजेब लगोलग घाट चढून तुळापूरला आला. तुळापूर हे गाव पुण्यापासून अवघ्या ४० किमींवर आहे. पुणे जिल्ह्यातच हे गाव येते. तुळापुरात महाराजांना ठार मारण्यात आले. आणि त्यांच्या देहाचे तुकडे करून परीसरात दूरवर फेकून देण्यात आले. जवळच असलेल्या वढू बुद्रूक गावातील शूर मावळ्यांनी महाराजांच्या देहाचे तुकडे गोळा करून त्यांच्यावर अंत्यसंस्कार केले. तुळापुरात महाजांना ज्या ठिकाणी मारण्यात आले, त्या ठिकाणी कमान उभारण्यात आलेली आहे. तसेच वढू बुद्रुक गावात महाजांची समाधी आहे. ही दोन्ही स्थळे संभाजी महाराजांच्या शौर्याच्या जिवंत खुणा आहेत.
तुळापुरातील ज्या जागेवर छत्रपती संभाजी महाराजांना मारण्यात
आले त्या जागेवर बांधण्यात आलेली स्मृती कमान.

छत्रपती संभाजी महाराजांच्या जाज्वल्य इतिहासाला ब्राह्मण इतिहासकारांनी दाबून ठेवले होते. महाराजांना बदफैली ठरविण्यात आले होते. तुळापूर, वढू बुद्रुक ही खरे तर महाराष्ट्रासाठी तीर्थस्थळे व्हायला हवी होती. कारण येथे मराठ्यांचा राजा धारातीर्थी पडला होता. मात्र, ब्राह्मणी कारस्थानाचा महिमा असा की, ही स्थळे दुर्लक्षित राहिली. अलीकडे   पुरोगामी विचारांच्या  संघटनांनी ती नव्याने प्रकाशात आणली. संभाजी राजांना पकडून देण्यामागे तसेच त्यांना हाल हाल करून मारण्यामागे ब्राह्मणांचा ब्रेन होता, हे आता इतिहासकारांनी शोधून काढले आहे. येथे प्रश्न असा निर्माण होतो की, मराठ्यांनी त्या काळीच आपला योग्य तो इतिहास का लिहिला नाही. तेव्हा मराठयांनी  इतिहास लिहून ठेवला असता, तर आता जुनी कागदपत्रे धुंडाळणयचे काम पडले नसते. याची दोन कारणे आहेत. एक म्हणजे, छत्रपती संभाजी महाजाराजांच्या मृत्यूनंतर मराठा सैन्य नुसते लढतच राहिले. इतर कामे करण्यास त्यांना कुठे वेळ होता. पुढची संपूर्ण २१ वर्षे मराठे लढत होते. मराठ्यांनी आपले साम्राज्य औरंगजेबाच्या हाती जाऊ दिले नाही. हतबल औरंगजेबाला महाराष्ट्रातच देह ठेवावा लागला. या संपूर्ण काळात मराठ्यांना इतिहास लिहायला किंवा आपली पूज्यस्थाने जपायला वेळ नव्हता. इतिहास लिहिण्याची जबाबदारी समाजातील विद्वान वर्गाची असते. महाराष्ट्रात ही जबाबदारी ब्राह्मणांकडे होती. ब्राह्मणांनी आपली जबाबदारी नीट पार तर पाडली नाहीच, उलट छत्रपती संभाजी राजांचा चुकीचा इतिहास प्रसृत केला. मराठे लढत होते, तेव्हा ब्राह्मण खोट्या बखरी लिहिण्यात गुंतले होते. ब्राह्मणांनी महाराष्ट्रद्रोह केला. अजूनही तो सुरूच आहे.

उपसंहार

छत्रपती संभाजी महाराजांचा जन्म पुणे जिल्ह्यातला. त्यांचे बालपण पुणे जिल्ह्यात गेले. जिजाऊ माँसाहेबांनी त्यांनी राजकारणाचे बाळकडू याच जिल्ह्यात दिले. याच जिल्ह्याच्या मातीने त्यांचा मृत्यू पाहिला. महाराजांचा देह याच मातीत विलीन झाला. पुणे जिल्ह्याची माती संभाजी महाराजांनी पुण्याच्या मातीला आपल्या रक्ताने पावन केले आहे. या पाश्र्वभूमीवर पुणे जिल्ह्याला संभाजीनगर हे नाव देणे हे एक ऐतिहासिक पाऊल ठरेल. हीच लोकभावना आहे. राज्यातील लोकशाही आघाडी सरकारने लोकभावनेचा आदर करून पुणे जिल्ह्याच्या नामांतराचा ठराव लवकरात लवकर आणावा. महाराजांचे नाव दिल्याने पुणे जिल्हा खèया अर्थाने पुण्यवंत
होणार आहे. हे पुण्यकर्म सरकारने करावेच. महाराष्ट्रात संभाजी महाराजांच्या नावाने कोणतेही शहर नाही. ही उणीव भरून काढली जायला हवी.

Sunday 29 April 2012

संस्कृतपेक्षा प्राकृत भाषाच जास्त जुन्या

संजय सोनवणी यांच्या ब्लॉगवरून साभार

संस्क्रुत भाषा नुसती पुरातन नव्हे तर ती इंडो-युरोपियन भाषा समुदायाची जननी आहे. भारतातील द्राविडियन भाषागट वगळता अन्य सर्वच भाषा संस्क्रुतोद्भव आहेत. संस्क्रुत ही साक्षात देववाणी असून ऋग्वेद म्हणजे परमेश्वराचे नि:श्वास आहेत...अशी आपली बराच काळ समजुत आहे हे खरे. परंतु तसे पुरावे आहेत काय? मुळात संस्क्रुत भाषा पुरातन आहे हा समज खरा आहे काय? ग्रीक व ल्यटीन भाषासुद्धा संस्क्रुतमधुनच निर्माण झाली असे म्याक्समुल्लरने प्रथम मत प्रस्रुत केले व त्यांची सर्वच भाषाविदांनी री ओढली. यामागे म्यक्समुल्लरचा "आर्य" हे मध्य अशिया किंवा उरल प्रांतातुन क्रमश: टोळ्यां-टोळ्यांनी निर्गमीत झाले आणि काही टोळ्या युरोपात तर काही इराणमार्गे भारतात प्रवेशल्या असा तर्क होता. भारतात तेंव्हा ज्या दास-दस्यु ई.रानटी जमाती रहात होत्या त्यांना जिंकुन त्यांनी त्यांना चवथ्या, म्हणजे शुद्र वर्णात स्थान दिले असाही तर्क होता. परंतु सिंधु संस्क्रुतीचे अवशेष सापडल्यानंतर जोही काही वेदकाळ मानला जातो, त्याच्याही पुर्वी भारतात अत्यंत सम्रुद्ध व प्रगत संस्क्रुती अस्तित्वात होती हे प्रत्यक्ष भौतील अवशेषांमुळेच सिद्ध झाल्याने आर्य सिंद्धांताला बधा येवू लागली. तरीही प्रथम आर्यांनीच सिंधु संस्क्रुती नष्ट केली व त्यांन दास केले असे म्हणत तेही अंगलट यायला लगल्यावर सिंधु संस्क्रुती वैदिकांनीच निर्माण केली असे तर्क डा. मधुकर ढवळीकरांसारखे विद्वान प्रस्रुत करु लागले. आर्य नांवाचा कोणताही वंश अस्तित्वात नव्हता व ते बाहेरुन आले हेही खरे नाही हे आता असंख्य पुराव्यांवर सिद्ध झाले आहे. मग संस्क्रुतचे काय? मुळ ऋग्वेद नेमका कोणत्या भाषेत लिहिला गेला होता? या प्रश्नांची उत्तरे येथे थोडक्यात तपासायची आहेत. (या विषयीचा माझा संशोधनपर ग्रंथ या वर्षाअखेर प्रसिद्ध होत आहे.) 

१. मुळात संस्क्रुत म्हणजे संस्कारीत, बदलवलेली क्रुत्रीम भाषा तर प्राक्रुत म्हणजे मुळची, नैसर्गिक भाषा. आता हा अर्थ सरळ व स्पष्ट असल्याने प्राक्रुत भाषेवरच संस्कार करुन जी भाषा बनवली गेली तीच संस्क्रुत हे उघड आहे. म्हणजे प्राक्रुत भाषा याच मुळच्या ठरतात. 

२. प्रत्येक भाषा ही आपली प्रादेशीक ओळख देते. उदा. मागधी, अर्धमागधी, (मगध प्रांतातील भाषा) माहाराष्ट्री प्राक्रुत, शौरसेनी, तेलगु इ. एवढेच नव्हे तर ग्रीक, डोरियन, अक्काडियन, ल्यटिन (ल्यटियनन या प्रांतात बनली म्हणुन) पर्शियन...ई. परंतु संस्क्रुत भाषेला असे प्रादेशिक संदर्भ नाहीत जसे ते पाली या भाषेलाही नाहीत. पालीला नाहीत कारण ती भाषा ग्रांथिक उपयोगासाठी प्रयत्नपुर्वक बनवली गेलेली सर्वात पहिली क्रुत्रीम ग्रांथिक भाषा आहे. संस्क्रुतही तशीच क्रुत्रीम भाषा आहे. त्यामुळेच तिला्ही कसलेही प्रादेशिक संदर्भ नाहीत. 

३. ग्रीक भाषेवर संस्क्रुतमधील काही मोजक्या शब्दांतील किरकोळ साधर्म्यामुळे तिचा प्रभाव होता व त्यातुनच ग्रीक भाषेचा जन्म झाला असे मानण्याचा प्रघात आहे. परंतु भाषाविद येथे हे विसरतात कि ग्रीक भाषेतील पहिला वाचला गेलेला लेख (लिखित) इसपु १७०० मधील आहे. ल्यटीन भाषेतील पहिला शिलालेख हा इसपु ६०० मधील आहे. इराणी भाषेची जननी संस्क्रुत आहे असेही मानण्याचा प्रघात आहे, परंतु या भाषेतीलही पहिला शिलालेख बेहुस्तिन येथील इसपु ५२२ मधील राजा दारियसचा आहे. सिंधु लिपी अद्याप वाचता आली नसली तरी त्यांही काळी लिपी होती याबाबत दुमत नाही. भारतात जुन्यात जुना (वाचला गेलेला) शिलालेख हा इसपु १००० मधील असुन तो व्रज (शौरसेनी) भाषेतील आहे. इसपु ३२२ पासुन पाली, अर्धमागधी, मागधी, तमिळ भाषेतील शिलालेखांची मात्र रेलचेल आहे. जर सम्स्क्रुत भाष्या इंडो-युरोपियन समुदायातील असती तर तिचीच अपत्ये मानल्या गेलेल्या भाषांत मात्र पुरातन लेख आढळतात. पण सम्स्क्रुत मात्र अर्वाचीन ठरते हे असे का?

४. हे लेख लिहिले गेले कारण त्या भाषांना स्वत:ची लिपी होती हेही उघड आहे. आश्चर्याची गोष्ट अशी कि संस्क्रुत भाषेतील (तोही प्राक्रुत-संस्क्रुत मिश्रीत...धेदगुजरी) शिलालेख गिरनारला सापडतो तो इसवी सनाच्या १५० चा. तोही ब्राह्मी लिपीतला, ज्यात तत्पुर्वीच इसपु १००० पासुन असंख्य प्राक्रुत शिलालेख कोरले गेलेले होते. सहाव्या शतकापासुन मात्र संस्क्रुत शिलालेखांचे प्रमाण वाढलेले दिसते. याचा अर्थ असा आहे कि मुळात संस्क्रुतला स्वत:ची कसलीही आणि कधीही लिपी नव्हती....भाषा पुरातन असती तर लिपी नक्कीच असती जशी ग्रीक, ल्यटीन, पर्शियन व भारतीय प्राक्रुत भाषांची होती. पैशाची भाषेत गुणाढ्याने कथासरिसागर लिहिले होते व त्यातील लाखभर पाने जाळली अशी कथा आहे...म्हणजे तो ग्रंथही मुळात लिखितच होता. 

५. प्रत्यक्ष पुराव्यांवरुन सातवाहन काळापर्यंत तरी संस्क्रुत ही कोणाचीही दरबारी भाषा नव्हती हा इतिहास आहे. सर्व राजकारभार प्राक्रुतातुन चालत असे. इसच्या १५० पर्यंत एकही शिलालेख वा नाण्यांवरील मजकुर संस्क्रुतात नाही. साहित्यही संस्क्रुत भाषेत नाही. 

६. चवथ्या शतकात साधलेल्या रामायणच्या संस्करणात सोडले तर खुद्द ऋग्वेद ते महाभारतात संस्क्रुत भाषेचे नांवही येत नाही. विपुल बौद्ध व जैन वाड्मयात कोठेही सम्स्क्रुत भाषेचे नांव येत नाही. पाणिनीला अभिजात सम्स्क्रुतचा श्रेश्ठ व्याकरणकार मानले जाते, परंतु इसवी सनाच्या पहिल्या शतकात त्याने लिहिलेल्या अष्टाध्यायीतही संस्क्रुत हा शब्द येत नसुन तो ज्याचे व्याकरण लिहित होता त्याला "छंदस" व "भाषा" असे म्हनतो...संस्क्रुत नाही. सर्वात महत्वाची नोंद घेण्याची बाब म्हणजे पाणिनी हा शैव होता. त्याच्या सुत्रांना महेश्वर सुत्रे अथवा शिव सुत्रे असेच म्हटले जाते. संस्क्रुतचा नंतरचा व्याकरणकार पतंजली हाही शैव होता. 

७. दुस-या-तिस-या शतकापुर्वीचा एकही संस्क्रुत म्हणवणा-या भाषेतील एकही लेख, राजाद्न्या, ग्रंथ, काव्य वा महाकाव्य वा पुराण मिळत नाही. उलट जैन व बौद्ध साहित्याचे हस्तलिखित पुरावे हे किमान सनपुर्व चवथ्या शतकापासुन आढळतात. खुद्द ऋग्वेद इसवी सनाच्या सहाव्या शतकात तमिलनाडुमद्धे ग्रंथबद्ध केला गेला. वेद मौखिक परंपरेने जपले असे मान्य जरी करायचे म्हटले तरी अन्य कोनताही व्यवहार संस्क्रुतातुन का नोंदला गेला नाही? जर संस्क्रुत ही देशाची पुरातन भाषा होती व किमान ब्राह्मण-क्षत्रीय-वैश्य समाजाच्या नित्य बोलण्यातील व्यवहारातील भाषा होती...तर एकही तसा भौतीक पुरावा आजतागायत का मिळाला नाही? कारण ती भाषाच मुलात अस्तित्वात नव्हती. 

८. ऋग्वेदाची भाषा ही "वैदिक संस्क्रुत" आहे असे मानण्याचा प्रघात आहे, कारण ती पानीनिच्या व्याकरणशी फारसा मेळ घालत नाही. उलट तिचा मेळ प्राक्रुत व्याकरण व भाषेशी जास्त बसतो आणि त्याचे कारण स्वाभाविक आहे. ऋग्वेद रचना ही सनपुर्व २५०० ते सनपुर्व १७५० पर्यंत, म्हणजे किमान साडेसातशे वर्ष सुरु होती, असे मानण्याचा प्रघात आहे. परंतु या प्रदिर्घ कालावधीत भाषेत आपसुक जे कालौघात बदल घडत असतात (जशी चक्रधरांची---द्न्यानेश्वरांची मराठी व आजची...) तसे काहीएक बदल ऋग्वेदात आढळत नाहीत. इंग्रजीतही आपण शेक्सपियरची इंग्रजी आणि आजची इंग्रजी हा भेद सहज पाहु शकतो. जगात असे कोनत्याही भाषेबाबत...अगदी ग्रीक वा ल्यटीनबाबतही घडलेले नाही. मग ऋग्वेदाची भाषा का बदलत नाही? याचे कारण असे कि मुळात वेद हे मुळात संस्क्रुतात रचलेच गेलेले नव्हते. असे असुनही सम्स्क्रुत पुरातन...देववाणी...असा भ्रम आपल्या डोक्यात बसला तो विल्ल्यम जोन्स व म्यक्समुल्लरमुळे. असा सिद्धांत मांडण्यात त्यांचे साम्स्क्रुतीक फायदे होते. पण येथील विद्वान मात्र फारच उत्तेजीत झाले. पण ते वरील प्रश्नांची उत्तरे देवू शकत नाहीत हे उघड आहे. 

आता प्रश्न पडतो तो असा कि नेमकी संस्क्रुत भाषा कधीची? मुळात या भाषेचे कसलेही भौतीक पुरावे इसवी सनाच्या दुस-या शतकापार जात नसल्याने तिचा जन्म याच काळच्या आसपास झाला असे ठामपणे म्हनता येते. म्हणजे ही भाषा अगदी पालीपेक्षाही किमान ५०० वर्षांनी अर्वाचीन ठरते. पाली भाषा ही बौद्ध धर्मीयांनी मागधी-अर्धमागधी व शौरसेनीतील शब्द-व्याकरण यांचा मेळ घालत ग्रांथिक कारणांसाठी बनवली हे मी आधीच म्हटले आहे. मग बौद्ध धर्माचा प्रसार पालीमुळे देशभरच नव्हे तर विदेशातही होत आहे हे पाहुन वैदिक जनांनीही क्रुत्रीम भाषा बनवण्याचा निर्णय घेतला असावा. कारण मुळ वेद व ब्राह्मणे ज्या भाषेत लिहिली होती ती "व्रचदा" प्राक्रुत भाषेत. होय...याचे आता शेकडो पुरावे मला उपलब्ध झालेले आहेत. ही भाषा सिंध प्रांतातील लोक सोडले तर अन्यांना समजण्याची शक्यता नव्हती. त्यामुळे बौद्ध धर्माच्या तुलनेत आपला धर्मप्रसार अधिक करायचा तर सर्व प्राक्रुत (अगदी द्रविड भाषांतीलही) शब्द घेत नवी भाषा बनवण्याखेरीज गत्यंतर उरले नव्हते. त्यामुळे वैदिक मंडळीने पालीच्या पायावर पावूल ठेवत वैदिक संस्क्रुतची निर्मिती केली. त्यात वेद, ब्राह्मणे अनुवादित केली. 

पानिनी या शैव श्रेष्ठाने पहिल्या शतकात वैदिक संस्क्रुतला धुत्कारत नवे व्याकरण लिहुन आगम (म्हणजे वेदांआधीचे) शैव ग्रंथ अभिजात संस्क्रुतात अनुवादित करण्याचा मार्ग मोकळा केला. ऋग्वैदिकांनी मात्र पाणीनीय व्याकरण फार उशीरा..म्हणजे सहाव्या शतकात स्वीकारले. सम्स्क्रुतला स्वत:ची लिपी नव्हतीच. त्यामुळे तमीळ ब्राह्मी, ब्राह्मी वा क्वचित खरोष्टी या प्रचलित लिप्या वापरात आणल्या. या भाषेला पहिला राजाश्रय मिळालेला दिसतो तो शक क्षत्रप रुद्रदामनाच्या काळात, कारण पहिला संस्क्रुतातील शिलालेख त्याचाच आहे! तो आधीच म्हतल्याप्रमाणे धेडगुजरी...म्हणजे विकसीत होवु पाहणा-या सम्स्क्रुतातील आहे. 

मुळ ऋग्वेद व्रचदा प्राक्रुतातील आहे हे खुद्द ऋग्वेदातील शेष राहिलेल्या मुळ शब्दांवरुनच सिद्ध होते. उदा. सोम पवमान सुक्त. आजची सिंधी भाषा जरी कालौघात बदलली असली तरी पुरातन सिंधी रुपे त्या भाषेने जपलेली आहेत. मुळात ऋग्वेद रचना झाली तीच सिंधु नदीच्या खो-यातील सरस्वती नदीच्या काठी. त्यामुळे वैदिकांची मुळ भाषा (कारण ते बाहेर तर कोठुनही आलेले नाहीत हे तर पुराव्यानिशी सिद्ध झालेले आहे.) स्वाभाविकपणेच त्याच प्रदेशातील भाषा होती. धर्मकल्पना वेगळ्या होत्या एवढेच! एकाच भौगोलिक प्रदेशात एकाच वेळीस दोन भिन्न टोकाच्या भाषा असु शकत नाहीत हा भाषाविदांनी मान्य केलेला व सर्वांच्याच अनुभवातील सिद्धांत आहे. तसेच एखादी भाषा बोलनारे लोक सर्वस्वी नष्ट होत नाहीत तोवर कितीही आक्रमणे झाली तरी त्या रहिवाशांच्या मुळ भाषेचा गाभा कदापि बदलत नाही. व्रचदा सिंधीतील मुळ ऋग्वेद पहिल्या शतकाच्या आसपास वैदिक संस्क्रुतात अनुवादित करण्यात आला...मुळ मंडलांचा क्रम बदलवला...बहुतेक अनावश्यक भाग काढुन टाकण्यात आला. तरीही हे अनुवाद करतांना ज्या मुळ व्रचदा सिंधीचे अर्थ माहित नव्हते ते शब्द तसेच ठेवले गेले. त्यामुळे अगदी सायनाचार्य असो कि यास्क, त्यांनाही ऋग्वेदातील अनेक ऋचा/शब्दांचा अर्थ लावता आला नाही. तोवर पाणिनीचे व्याकरण तयार झाले. पण या सा-याचा देशभर प्रसार-प्रचार व्हायला अजुन दोन-तिनशे वर्ष लागली. पुढची तीन-चारशे वर्ष संस्क्रुतने राज्यव्यवहार ते साहित्यक्षेत्रात अधिराज्य गाजवले...इतके कि मुळ प्राक्रुत ग्रंथ संस्क्रुतात झपाट्याने अनुवादित झाले...यातुन कालिदास, भवभुतीसारखे मुळ प्राक्रुत नाटककारही सुटले नाहीत. पण मग पुन्हा ही भाषा हळु हळु लोप पावली ती पावलीच. 

मग संस्क्रुत ही सर्व भाषांची जननी हा सिद्धांत का आला? याला खरे तर राजकीय कारणे आहेत. म्यक्समुल्लर हा जर्मन पंडित या सिद्धांताचा जनक ठरला. युरोपियन (ग्रीस आणि रोम वगळता) कोणाचाही इतिहास पाचव्या शतकापार जात नव्हता. त्यांनाही त्यांची सांस्क्रुतीक पाळेमुळे भक्कम करायची होती. आर्यभाषागट सिद्धांतामुळे मात्र त्यांचाही इतिहास पुरातन ठरु शकत होता. कारण आर्य भाषा बोलणारे कधीतरी एकत्र होते आणि ते क्रमश: युरोप ते भारतात पसरले व स्थानिकांना सुसंस्क्रुत केले. हे सिद्ध केले कि आर्यन वंशवादाचा राजकीय लाभ जसा जर्मनांना होनार होता तसाच इंग्रजांनाही. भारतातील ब्राह्मण हे आपसुक त्यांचे पुरातन "आर्यरक्ताचे बांधव" ठरणार होते...म्हणजेच एतद्देशियांवर सत्ता गाजवणारे पहिले आक्रमक. विष्णुशास्त्री चिपळुनकर तर जाहीरपणे इंग्रजांना पुरातन रक्तबांधव म्हणु लागले ते यामुळेच. लो. टिळकांनीही तोच कित्ता गिरवला व "आर्क्टिक होम इन वेदाज" हा ग्रंथ लिहुन मोकळेही झाले. (नंतर डा. नी. र. वर्हाडपांडे यांनी टिळकांच्या सिद्धांताला ऋग्वेदाचाच आश्रय घेत फेटाळुन लावला) पण यामुळे जसा युरोपियनांचा राजकीय/सांस्क्रुतीक फायदा झाला तसाच येथील वर्चस्ववादी ब्राह्मणांचाही झाला व त्यांनी संस्क्रुतचा व आर्यवादाचा उद्घोष करायला सुरुवात केली. खरे तर या विदेशी प्राच्यविद्या संशोधकांनी सर्वात आधी प्राक्रुत भाषांकडेच लक्ष पुरवले असते तर संस्क्रुतचा फोलपणा व प्राचिनत्वावर तेंव्हाच प्रश्नचिन्ह निर्माण झाले असते, व आजचा हा साम्स्क्रुतीक गोंधळ मुळात निर्मानच झाला नसता. ट्रम्प सारख्या व्याकरणकाराच्या मात्र ही बाब लक्षात आली होती. त्याने प्राक्रुत भाषा याच पुरातन असुन सम्स्क्रुतचा जन्म अत्यंत अर्वाचीन आहे हे सिंधी भाषेचे पहिले व्याकरण लिहितांना १९व्या शतकात मांडले होते. ग. वि. केतकरांनीही माहाराष्ट्री प्राक्रुतातुनच संस्क्रुतचा जन्म झाला हे त्यांच्या द्न्यानकोशात मांडले होते. पण लक्षात कोण घेतो? 

लिप्यांकित भाषा व अलिप्यांकित भाषा यातील भेद लक्षात घेतला असता तर ग्रीक, ल्यटीन भाषांवरील प्रभाव हा प्राक्रुतामुळे आहे व ते सिंधु संस्क्रुतीपासुन चालत आलेल्या व्यापारामुळे व सांस्क्रुतीक देवानघेवाणीमुळे आहे हे त्यांच्या सहज लक्षात आले असते. असो. 

प्राक्रुत भाषा याच पुरातन असून संस्क्रुतचा इतिहास इसवी सनाच्या दुस-या शतकापार जात नाही हे मात्र सर्वच उपलब्ध पुराव्यांवरुन ठामपणे सिद्ध होते. थोडक्यात संस्क्रुत ही अत्यंत अर्वाचीन भाषा असुन तिला अभिजाततेचा दर्जा देणेही चुक आहे. या भाषेतील ऋग्वेदासहित सर्व वाड्मय हे मुळ कोणत्या ना कोणत्या प्राक्रुतातुन अनुवादित केलेले आहे. मग प्रत्यक्ष पुरावे असलेले कथासरित्सागर घ्या, सिंहासन बत्तीशी घ्या कि रामायण महाभारत घ्या. 

संजय सोनवणी

ब्राह्मणांनी चित्रपटसृष्टीचाही खोटा इतिहास लिहिला



दादासाहेब फाळके नव्हे गोपाळ तोरणे 
भारतीय चित्रपटसृष्टीचे जनक म्हणून गोविन्द धुन्डिराज उर्फ दादासाहेब फाळके यांचे नाव घेतले जाते. तथापि, ही तद्दन थाप असल्याचे पुरावे आता समोर येत आहेत. भारतीय चित्रपटसृष्टीची सुरूवात गोपाळ रामचंद्र तोरणे यांनी केली होती. तथापि, तोरणे हे बहुजन समाजातील असल्यामुळे त्यांचे नाव ब्राह्मणी व्यवस्थेने दाबून टाकले. आणि दादासाहेब फाळके या तोतयाचे नाव पुढे केले. खोटा इतिहास कसा लिहावा, याचे हे आणखी एक उदाहरण यानिमित्ताने समोर आले आहे. लोकमतने रविवार दि. २९ एप्रिल रोजीच्या अंकात यासंबंधीचे वृत्त प्रसिद्ध केले आहे.

दादासाहेब फाळके यांचा ३ मे १९१३ ला प्रदर्शित झालेला ‘राजा हरिश्‍चंद्र’ हा पहिला भारतीय मूकपट असल्याचे मानले जाते, पण फाळकेंच्याही आधी भारतीय सिनेसृष्टीची मुहूर्तमेढ रामचंद्र गोपाळ तोरणे उर्फ दादासाहेब यांनी रोवल्याचा दावा करण्यात आला आहे. तोरणेंनी १८ मे १९१२ रोजी ‘पुंडलिक’ नावाचा सिनेमा प्रदर्शित केल्याचा दावा मराठी सिनेनिर्माते तसेच इम्पाचे (इंडियान मोशन पिक्चर्स प्रोड्युसर्स असोसिएशन) संचालक विकास पाटील यांनी पत्रकार परिषदेत केला. न्यायालयाकडे धाव घेणार असल्याचे त्यांनी सांगितले.

मूळचे सिंधुदुर्गकर असलेल्या दादासाहेब तोरणे यांनी नाटकाचे रेकॉर्डिंग केले. त्याची निगेटीव्ह लंडनहून डेव्हलप करून ‘पुंडलिक’ नावाने चित्रपट प्रदर्शित केला. १८ मे २0१२ रोजी कोरोनेशन या मुंबईतील सिनेमागृहात ‘पुंडलिक’ दोन आठवडे चालला, पण त्याला सिनेमा म्हणून मान्यता मिळाली नव्हती असे सांगण्यात येते. वर्षभरानंतर दादासाहेब फाळकेंचा ‘राजा हरिश्‍चंद्र’ हा मूकपट ‘कोरोनेशन’मध्येच प्रदर्शित झाला. पाटील यांच्या म्हणण्यानुसार तोरणेंचे कार्य महान असून आजवर त्यांना डावलण्यात आले आहे. त्यांच्या कार्याकडे दुर्लक्ष करण्यात आले आहे.

लोकमतमधील मूळ बातमी वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा





गौरी किनगावकर हिची करुण कहाणी


बहादूर घोरपडे आणि नम्रता जोशी यांच्या वैदिक लग्नाची सत्यकथा माझ्या ब्लॉगवर काल प्रसिद्ध झाली. या कथेला वाचकांनी उदंड प्रतिसाद दिला. ही गोष्ट काल्पनिक नाही. ही तिची जमेची बाजू. महाराष्ट्राच्या अनेक भागांतून या गोष्टीवर प्रतिक्रिया आल्या. अनेकांनी पत्रे लिहिली. त्यातलेच एक पत्र आहे गौरी किनगावकर हिचे. ब्राह्मणी दुतोंडीपणा, चहाटाळपणा आणि भेदभावाची आपबितीच गौरीने लिहिली आहे. गौरीच्या पत्राची सुरूवातच ‘अनिता आय अ‍ॅम प्राऊड ऑफ यू...ङ्क या वाक्याने होते. गौरी सांगते, तिचे वडील ब्राह्मण आहेत. तर आई सिन्धी. गौरीचे बोलते लिहिते ती मराठी-सिन्धी मिश्रीत भाषेत. गौरी म्हणते- +अनीता, ब्राह्मीन लोक तुझ्या ष्टोरीतील जोशी काका प्रमाने डुप्लीकेट असतात. बट (परंतु) त्यालाच ते डिप्लोमेट असे नाम देतात. मी हे स्वत:च्या एक्सपीरियन्सने बोलते...+ 

गौरीची मराठी भाषा मोडकी तोडकी आहे, पण तिच्या भावना सच्च्या आहेत. तिच्या कहाणीला ब्राह्मण बापाकडून मिळालेल्या दु:खाची आणि वेदनेची कडवट धार आहे. गौरीने स्वत: लिहिलेली तिची कहाणी खाली तिच्या शब्दांत देत आहे. वाचकांना ही कहाणी नीट समजावी यासाठी कंसात योग्य ती स्पष्टिकरणे लिहिली आहेत. तसेच काही प्रमाणात संपादन केले आहे. 

गौरी लिहिते - 

अनिता, आय अ‍ॅम प्राऊड ऑफ यू फॉर रायटिंग धीस रिअर फॅक्ट. अनिता, ब्राह्मीन लोक तुझ्या ष्टोरीतिल जोशी काका प्रमाने डुप्लीकेट असतात. बट (परंतु) त्यालाच ते डिप्लोमेट असे नाम देतात. मी हे स्वत:च्या एक्सपीरियन्सने बोलते...   

 ...माझे वडील ब्राह्मण आणि मदर qसधी आहे. माझ्या आजोबाचे (म्हणजेच आईच्या वडिलांचे) मुंबईत दादरला बेकरी अँड डेली नीड्सचे दुकान होते. माझे पापा (वडील) या दुकानात कामाला लागले. ते (गौरीचे वडील) बुलडाणा जिल्ह्यातील किनगावचे राहणारे होते. माझे आजोबांनी त्यांच्यावर खूप विश्वास ठेवला होता. मग नंतर माझी मदर आणि पापाचे लव्ह मॅरेज होऊन गेले. (म्हणजेच, गौरीचे वडील एका qसधी व्यक्तीच्या बेकरीत नोकरीला लागले. आणि बेकरी मालकाचीच मुलगी पटवली! उपकाराची अशी परतफेड एक ब्राह्मणच करू शकतो!!) तेव्हा आजोबांनी काही म्हटले नाही. उलट इतकी इंम्पार्टंट जागा आणि स्टोअर त्यांनी आम्हाला देऊन टाकला. नंतर मी झाले, तेव्हा आजोबांनी नवा फ्लॅट पण घेऊन दिला. आता आजोबांचा बुढापा (म्हातारपण) झाला आहे. आणि माझे पापा आजोबांची पहचान (ओळख) विसरून गेले आहेत. मागे दीड वर्षाखाली आजोबांची बायपास सर्जरी झाली, तेव्हा पापांनी पैसा खर्च केला नाही. इतकेच नव्हे, तर ते आता बोलतात की, गौरी तुझे मॅरेज (लग्न) करीन तर ब्राह्मण मुलग्याशीच (मुलाशीच). आता माझे पापा स्वत:ला ब्राह्मण म्हणून प्रमोट करण्यासाठी खूप खटपटी लटपटी करतात.

...इकडे तर (एकीकडे) म्हणतात की, आता जमाना बदलला गेला आहे. पहिल्या सारख्या जाती-पाती काही राहिल्या नाहीत. अशाच प्रकारे काही बाही गोष्टी सांगून त्यांनी माझ्या मदरला पटवून शादी केली. आणि आता माझ्यासाठी मात्र जातीच्या अटी घालीत आहेत. बट (परंतु) मला आपली कहाणी (बहादूर घोरपडे आणि नम्रता जोशी हिची गोष्ट) वाचून कॉन्फिडन्स आला आहे. मी आता त्याला (बापाला) वैदिक शादीचा (बहादूर घोरपडे आणि नम्रता जोशी यांच्या लग्नाचा) रेफरन्स देऊ शकेन. आणि माझ्या ऑप्शनच्या मुलाशी शादी करू शकेन. बट (परंतु) अशी वैदिक शादी फक्त लडका लोग करू शकतो की लडकी लोग सुद्धा अशी शादी करू शकतो. मालूम नही. (मला माहीत नाही.) बट (पण), मला तर वाटते की, लडकीसुद्धा ऐसा करू शकते. 
........................समाप्त........................


एका चहाटाळ ब्राह्मणाने भोळ्या qसधी मुलीला कसे फसवले, याची करूण कहाणी गौरी सांगते. आपली आई फसली गेली. आजोबांची नुसतीच फसगत झाली नाही, तर आयुष्याची फरफटही झाली. याची तीव्र वेदना गौरीच्या कहाणीत आहे. अडनिड्या वयातील गौरीची समज उत्तम आहे. तिच्या हृदयात माणुसकीचे गोड शहाळे आहे. आणि सर्वांत महत्त्वाचे म्हणजे, चांगल्याला चांगले आणि वांगल्याला वांगले म्हणण्याची धमक तिच्यात आहे. आपला बाप चुकला म्हणून ती त्याला पाठीशी घालित नाही. गौरीला अनिता पाटीलकडून मानाचा मुजरा. गौरी, तुला लढण्यासाठी उदंड बळ मिळो. तुला तुझ्याच पसंतीचा नवरा मिळो. शिवचरणाशी हीच प्रार्थना. तुला काही मदत हवी असल्यास नक्की कळव. तुला हव्या त्या प्रकारची मदत दिली जाईल, याची खात्री बाळग.

अनिता पाटील

गौरी किनगावकर हिचे मूळ पत्र वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा 


अनीता आय एम् प्रौड़ ऑफ यु


अनीता आय एम् प्रौड़ ऑफ यु फॉर राइट धिस रियल फैक्ट .
ब्राम्हिन लोक तुझ्या ष्टोरी तिल जोशी काका प्रमाने डुप्लीकेट
असतात बट त्यालाच ते डिप्लोमेट असे नाम देतात. हे मी स्वतहाच्या
एक्सपीरियंस ने बोलते .. माझे ब्राम्हण आहेत. आनि मदर
सिन्धी आ...हे. माझे आजोबांचे मुम्बाई मधे दादर ( w ) ला बेकरी एंड
डेली नीड चे स्टोअर होते. त्या ठिकाणी माझे पापा कामाला लागले.
ते बुलडाना जिल्ह्य मधील किनगावाचे रहनारे होते. माझे अजोबानी
तिचेवर खुप बिस्वास ठेवला होता. मग नंतर माझे मदर आनि पापा चे
लव्हमेरेज होऊं गेले. तेला आजोबानी कही म्हणाले नहीं . उलटा इतना इम्पोर्तंत
जगा आनि स्टोअर तेनी आम्हाला देवून टाकला. नंतर मी जन्मा झाला तेव्हा
अजोबानी नावा फ्लेट पण घेवुन दिला.
आता मात्र ते बुढ़ापा झाला तर मझा पापा ते आजोबानी पहचान विसरून गेला आहे .
तेचा मागे दीड वर्षा खाली बायपास सर्जरी झाला तरी माझी पापा पैसा खर्च केला नहीं .
इतकाच नहीं तो आता ते बोलता की गौरी तुझे मेरेज करीं तो ब्राम्हण मुलगाशिच .
स्वतहाला ब्राम्हण म्हणून प्रमोट करनी करता ती खुप लटपट करतात

इकडे तर म्हणता
की आता जमाना बदलला गेला आहे . पहिला सारखा जाती पति कही राहिला नहीं.
या गोष्टी सांगुन त्यानी मझा मदर ला पटवून शादी केला . आनि आता माज्या सटी मात्र
जातीचा अति घालता आहे .
बट माला आपली कहानी वाचून कोंफिदंस आला . मी आता तिला ...ही वैदिक शादी चा
रेफ़रन्स देवून मी स्वत ते ऑप्शन मधील एखादा करना शकते. बट ये फकत लड़का
कर सकता हे की लड़की भी एसा कर सकती हे. मालूम नहीं , बट मी तर वाटते की
लड़की भी एसा करू शकते.

-गौरी किनगावकर

श्रीखंड पुरी हादड कॉन्टेस्ट (बामनांसाठी राखीव) भाग -४


प्रश्न : रामदास सोडून इतर सर्वच मराठी संतांचा त्या काळातील सनातनी ब्राम्हणांनी अतोनात छळ केला. संतांची बदनामी करणे, जातीतून बहिष्कृत करणे (वाळीत टाकणे), मानहानी, विटंबना , चोरी -व्यभिचार - धर्मद्रोहाचे आरोप ठेवणे, घातपात, देहदंड , खून असे सर्व पापी प्रकार ब्राह्मणांनी केले. कारण

पर्यायी उत्तरे

अ) मराठी संत देव आणि भक्त यातील पुरोहिताचे अंतर वगळून भक्तीचा थेट मार्ग सांगत होते त्या मुळे पुरोहितशाही नष्ट होऊन ब्राम्हणांच्या धार्मिक वर्चस्वाला आणि पोटापाण्याच्या उद्योगाला धोका निर्माण झाला होता.

 ब) मनुने जी चातुर्वण्र्य व्यवस्था सांगितली होती त्यात प्रत्येकाची कामे जाती आणि जन्माने निश्चित केली होती. मराठी संत त्यातील ब्राम्हणासाठी राखून ठेवलेले धार्मिक पौरोहित्य तसेच लेखन-वाचन-ज्ञानग्रहण- प्रतिपादन-अभ्यास -विवेचन हें काम सार्वजनिक व सर्वांसाठी खुले करण्याचा मार्ग सांगत होते.

क) मराठी संत सांगत असलेला, सामाजिक समता, बंधुता, सर्वभूती ईश्वराचे अस्तित्व, आणि कर्मकांड विरोध ही सनातनी ब्राम्हणाची खरी पोटदुखी होती.

ड) मराठी संत महाराष्ट्राची सामाजिक घडी विस्कटून टाकू पाहत होते. कुणबी -शेतकर्यांना नांगर सोडून लेखणी हाती घेतली, कुंभाराने मडकी करायचे सोडून टाळ वाजवले, चांभाराने जोडे शिवायचे सोडून भजने म्हटली (म्हणजे सर्वांनी आपली कामे सोडून भक्ती सुरु केली ) तर समाज व्यवहार कसे चालणार? म्हणूनच समाज हिताच्या दृष्टीने ब्राम्हणांनी मराठी संतांच्या बाबतीत कठोर भूमिका घेतली.

सर्व प्रश्न पाहण्यासाठी येथे क्लिक करा 

Saturday 28 April 2012

बहादूर घोरपडे आणि नम्रता जोशी यांचे अद्भूत लग्न



एका वैदिक विवाहाची गोष्ट

मी औरंगाबादला राहत होते तेव्हाची गोष्ट. आमचे घर गारखेडा परिसरात होते. आमच्या गल्लीत बहादूर घोरपडे (नाव बदलले आहे.) तो जातीने मराठा होता. प्रचंड बुद्धिमान आणि कष्टाळू. तो घरचा फार श्रीमंत नव्हता. परंतु खाऊन पिऊन सुखी होता. आमच्याच गल्लीत रामभाऊ जोशी (नाव बदलले आहे.) नावाचे एक आरएसएसवाले काका राहत. ते हिन्दुत्ववादाचे कट्टर पुरस्कर्ते होते. आम्ही त्यांना गल्लीतले सरसंघचालक म्हणायचो. ते कॉलनीतल्या मैदानावर संघशाखाही घ्यायचे. जोशी काकांचे विचार अत्यंत उच्च होते. ‘‘सर्व हिन्दूंनी एक झाले पाहिजे. मुस्लिमांचा खातमा करायचा असेल, तर हिन्दूंनी जाती विसरायला हव्यात." असे ते संघशाखेत रोज सांगत. ‘‘वैदिक परंपरांवर त्यांचा प्रगाढ विश्वास होता. भारताचे पुनरुत्थान घडवायचे असेल, तर वेदांकडे चला. वेदांची महान शिकवण अंगिकारा" , असा नाराही जोशी काका द्यायचे. आमचे जोशीकाका खरोखरच राष्ट्रवादी विचारांचे होते. संपूर्ण कॉलनीत त्यांना मान होता. मी तेव्हा दहावीला होते. मी त्यांच्याबद्दलचा कॉलनीतील आदर जवळून पाहिला. कॉलनीतल्या इतर मुलांमुलींप्रमाणेच मीसुद्धा तेव्हा संघशाखेत जात असे. दुर्गावाहिनीत मी स्वयंसेवक होते. जोशीकाकांची मुलगी नम्रता (नाव बदलले आहे.) हीसुद्धा आमच्यासोबत असायची. ती आमच्यापेक्षा मोठी होती. बहुधा तिने तेव्हा तिचे पदवीचे शिक्षण पूर्ण केलेले असावे. ती विद्यापीठात प्रवेश घेण्याची तयारी करीत होती. 

बहादूर हासुद्धा संघाचाच कार्यकर्ता होता. तो नियमितपणे शाखेवर यायचा. तो जोशीकाकांच्या नम्रताच्या वयाचा होता. त्याला नम्रता आवडायची. त्याने शाखेत जाणा-या सर्व मुलामुलींना हे माहीत होते. नम्रतावर त्याचे मनापासून प्रेम होते. एक दिवस त्याने तिच्यासमोर आपले प्रेम व्यक्त केले. नम्रताच्या मनात त्याच्याविषयी अशा काही भावना नव्हत्या. त्यामुळे तिने अर्थातच त्याच्या प्रेमाचा स्वीकार करण्यास नकार दिला. 

मला तुमच्या मुलीशी लग्न करायचेय!

नम्रताकडून नकार आल्यामुळे बहादूर प्रचंड नाराज झाला. परंतु त्याने आशा सोडली नाही. तो एक दिवस जोशीकाकांच्या घरी गेला. त्याने काकांना स्पष्टच सांगितले की-  ‘‘मला तुमची नम्रता आवडते. मला तिच्याशी लग्न करायचे आहे.ङ्कङ्क या प्रकारामुळे जोशी कांकांच्या घरी वादळच निर्माण झाले. जोशी काकू आजारी पडल्या. आम्ही त्यांना पहायला बसस्टँड रोडवर असलेल्या हेडगेवार रुग्णालयात जात असू. काकू महिनाभर हेडगेवारमध्ये होत्या. जोशीकाकांनी बहादूरची समजूत घालण्याचा प्रयत्न केला. परंतु तो ऐकायला तयार नव्हता. तो म्हणाला - ‘‘लग्न करीन; तर नम्रताशीच."

महिनाभरानंतर जोशीकाकूंना घरी आणले. साधारणत: चौथ्या-पाचव्या दिवशी बहादूर पुन्हा जोशींच्या घरी गेला. त्याने नम्रताला पुन्हा एकदा मागणी घातली. तो म्हणाला की, ‘‘मी तुम्हाला ५ लाख रुपये वधूमूल्य म्हणून देतो. तुम्ही मला नम्रताचा हात द्या".  या प्रकाराने जोशीकाका घाबरले. त्यांनी नम्रताला आपल्या नातेवाईकांकडे चौराहा भागात पाठवले. बहादूरने हे घर शोधून काढले. तो तेथे जाऊ लागला. त्यामुळे हादरलेल्या जोशीकाकांनी नम्रतासाठी स्थळे पाहायला सुरूवात केली. नम्रताला परभणी जिल्ह्यातील आपल्या मूळ गावी पाठवून दिले. 

आता मात्र बहादूर चवताळला. तो पुन्हा एकदा जोशीकांकांच्या घरी गेला. बहादूर म्हणाला - ‘‘सर्व हिन्दूंनी जातपात विसरून एकत्र आले पाहिजे, असे तुम्हीच सांगता. तुमचाच विचार मी आमलात आणायचे ठरवले आहे. त्यासाठीच मला नम्रताशी लग्न करायचे आहे. तुम्ही आमचे लग्न का लावून देत नाही." जोशीकाका हतबल झाले. लोकांनी त्यांना पोलिसांत जाण्याचा सल्ला दिला. परंतु, त्यांनी ते टाळले. 

त्यांनी तिचे अपहरण करून लग्न लावले!

शेवटी व्हायचे तेच झाले. बहादूरने जोशीकाकांचे परभणी जिल्ह्यातील गाव शोधून काढले. दोन जीप केल्या. आपले सुमारे वीसेक मित्र घेऊन त्याने परभणीतील ते गाव गाठले. नम्रताला त्यांनी जबरदस्तीने घरातून उचलले. तेथून ते जवळच्याच एका नामवंत मंदिरात गेले. तेथे सर्व मित्रांनी बहादूर आणि नम्रताचे जबरदस्ती लग्न लावले. दोन दिवस हे वèहाड परभणी जिल्ह्यातच फिरले. नवविवाहित दाम्पत्याचा हनिमूनही पार पडला. त्यानंतर तिसèया-चौथ्या दिवशी ही मंडळी थेट औरंगाबादला जोशीकाकांच्या घरी आली. त्यांना झालेला प्रकार सांगितला. आता मात्र जोशीकाका संतप्त झाले. ते पोलिस ठाण्यात जायला निघाले. तेव्हा बहादूर म्हणाला - ‘‘काका, पोलिसांत जाऊ नका. तुमच्या शिकवणीनुसारच मी वागलो आहे. वैदिक संस्कृती सर्वश्रेष्ठ आहे. हे मला तुम्हीच शिकवले. मला ते तंतोतंत पटले. नम्रताशी लग्न करून मी या महान संस्कृतीचेच पालन केले आहे."


काका, माझ्या वैदिक लग्नाला मान्यता द्या!

बहादूरचे बोलणे ऐकून जोशीकाका अचंबित झाले. ते प्रश्नार्थक चेहरा करून बहादूर आणि त्याच्या मित्रांकडे पाहू लागले. मग बहादूरच म्हणाला - ‘‘काका, वैदिक संस्कृतीने विवाहाचे आठ प्रकार सांगितले आहेत. १)ब्रह्म विवाह २)दैव विवाह ३)आर्ष विवाह ४)प्रजापत्य विवाह ५)गंधर्व विवाह ६)असूर विवाह ७)राक्षस विवाह ८)पिशाच्य विवाह. नम्रताशी सर्वांत आदर्श समजल्या जाणा-या ब्रह्म विवाह पद्धतीने विवाह करावा, अशी माझी इच्छा होती. ब्रह्म विवाहात एकाच वर्णाचे विवाह योग्य युवक युवती आई वडिलांच्या संमतीने या पद्धतीने विवाह करतात. कलियुगामध्ये वर्णांचा लोप झाला आहे. सर्वच वर्ण शुद्र झाले आहेत, असे शास्त्र सांगते. त्यानुसार नम्रता आणि मी एकाच वर्णाचे आहोत. मी तिला रितसर मागणी घातली. परंतु तुम्ही लग्नाला नकार दिला. मग मी असूर विवाह पद्धतीचा अवलंब करायचे ठरवले. या पद्धतीनुसार, वधुपित्याला गडगंज संपत्ती देऊन प्रसन्न करून घेतले जाते. मी तुम्हाला ५ लाख रुपये देण्याचे कबूल केले. तरीही तुम्ही ऐकले नाही. त्यामुळे मला राक्षस आणि पिशाच्च विवाह पद्धतीचा आधार घेतल्यावाचून पर्यायच राहिला नाही. राक्षस विवाह पद्धतीनुसार, मुलीचे अपहरण केले जाते. तसे मी नम्रताचे केले. राक्षस विवाहात मुलीची लग्नला संमती आवश्यक असते. नम्रताने माझ्याशी लग्न करण्यास नकार दिला. मग मला पिशाच्च विवाह पद्धतीचा अवलंब करावा लागला. पिशाच्च विवाह पद्धतीत मुलीला मद्या qकवा अन्य प्रकारची द्रव्ये पाजून शुद्धीच्या बाहेर केले जाते. ती शुद्धीत नसताना तिचा कौमार्यभंग केला जातो. आणि तिच्याशी विवाह केला जातो. हे सर्वच विवाह शास्त्रसंमत आहेत. आता आमचे हनिमूनही झाले आहे. वैदिक संस्कृतीचा सन्मान राखण्यासाठी माझ्या विवाहला मान्यता द्या."

जोशीकाका हतबल झाले होते. त्यांनी बहादूर आणि नम्रताच्या पिशाच्च्य विवाहाला मान्यता दिली. हा विवाह तेव्हा आमच्या कॉलनीत चर्चेचा विषय झाला होता. आता या विवाहाची आठवण आली की, हसू येते. आणि बहादूरच्या बहादुरीचा तसेच बुद्धिमत्तेचे कौतुकही वाटते.

अनिता पाटील

श्रीखंड-पुरी हादड कॉन्टेस्ट (बामनांसाठी राखीव) भाग - ३


प्रश्न :  भारतीय पुराण कथा नुसार विष्णूच्या १० अवतारा पैकी दोन अवतार  ( वामन आणि परशुराम ) हें ब्राम्हण होते. बाकी अवतार जलचर-उभयचर प्राणी- उत्क्रांतीस्वरूपातील प्राणीसदृश्य आदिमानव आणि क्षत्रिय व बहुजनातील आहेत. यातील ब्राम्हणेतर ८ अवतारांनी संपूर्ण मानव जातीच्या कल्याणा साठी कार्य केले अश्या कथा आहेत मात्र वामन  ज्याने  फक्त फसवणुकीने मिळालेल्या  तीन पावले दक्षिणे साठी बळीचे राज्य बुडवले. आणि दुसरा परशुराम ज्याने आईच्या  व्यभिचाराचा बदला म्हणून क्षत्रिय संपविण्याचा घाट घातला स्वतःच्या वयक्तिक स्वार्थ आणि कौटुंबिक कलहातून सुडा पोटी केलेल्या कृत्यांना अवतारकार्य म्हणता येयील काय?

पर्यायी उत्तरे 

अ)  वामन हा आजच्या भाषेत खण्डणी बहाद्दर तर परशुराम मनोविकृत माथेफिरू सिरीयल किलर होता. त्यांनी समाजाच्या हिताचे काहीही कार्य केले नाही.  त्यांना अवतार पुरुष मानणे चूक आहे.

ब)  भारतीय पुराणातील दशावताराच्या कथा या तत्कालीन समाज / विकास तसेच  संकल्पनांचे प्रतीके आहेत. वामन व परशुराम हें ब्राम्हण समाजाचे प्रतिक म्हणून आलेले आहेत. ब्राम्हण व्यक्ती कसा वागतो- वर्तन करतो. हेच यातून दिसत.

 क )  राम /कृष्ण / नृसिह्न हें क्षत्रिय -बहुजन व आदिमानावीय अवतारच नव्हे तर अगदी मासा /कासव या सारखे जलचर-उभयचर व वराह सारखे चतुष्पाद प्राणी सुध्धा आपापल्या परीने मानववंश व विश्व संरक्षणासाठी   यथाशक्ती योगदान देतात . ब्राम्हण मात्र केवळ स्वतःच्या स्वार्थ आणि वयक्तिक महत्वाकांक्षे साठी जग बुडवायला देखील मागेपुढे पाहत नाहीत हेच या अवतार कथा मधून दिसते.

ड ) बळी राजा वैदिक संस्कृतीला छेद देवून पर्यायी समाजव्यवस्था आणू पाहत होता. तर क्षत्रिय स्वतःच्या बाहुबलावर वैदिक संस्कृती आणि ब्राम्हण स्त्रीयांना भ्रष्ट करीत होते म्हणून वामन आणि परशुरामाने त्यांना नष्ट केले. हें अवतारकार्याच आहे.

सर्व प्रश्न पाहण्यासाठी येथे क्लिक करा 

Wednesday 25 April 2012

श्रीखंड-पुरी हादड कॉन्टेस्ट (बामनांसाठी राखीव) भाग - २

प्रश्न क्र. २ : बामनांच्या मुंजी, सोड-मुंजी आणि विवाह प्रसंगी कणकेची गाय करून तिच्यात गुळ भरून (ती मोदकासारखी उकडून) नंतर तीच्या नरडीला बटू किन्वा नवरदेवाचे नख लाऊन आतून निघणारा (रक्ता सारखा) गुळ व (कातडी आणि मांस रूप) उकडलेली कणिक प्रसाद म्हणून खाल्ला जातो. कारण ....

अ) ती गाय नव्हेच; तर मोदक असतो. कुठेतरी चुकून मोदकाला गायी सारखा आकार आला असावा तो ब्राम्हणद्वेषी लोकांनी पहिला आणि अशी अफवा पसरली.
ब) ब्राम्हण पूर्वी अश्या प्रसंगी गाय कापून तिच्या रक्त मांसाचा नैवैद्य खात. आता गाय विकत घेण्याची ऐपत नसल्यामुळे ते शक्य नाही, म्हणून प्रतिक रूपाने अशी प्रथा चालू आहे.
क) अशी काही प्रथाच नाही ही केवळ एक अफवा आहे.
ड)  पूर्ववैदिक काळात अशी प्रथा होती परंतु या प्रथे मुळे जेव्हा वैदिक धर्मातून जैन- बौद्ध आदी धर्म फुटून निघाले तेंव्हा शंकराचार्यांच्या आज्ञेने ब्राम्हणांनी ही प्रथा बंद केली.

सर्व प्रश्न पाहण्यासाठी येथे क्लिक करा 

श्रीखंड-पुरी हादड कॉन्टेस्ट(बामणांसाठी राखीव)





भव्य पारितोषिक 
प्रश्नाची योग्य व खरी उत्तरे देणा-या ब्राम्हण उमेदवारास एक वेळेस खाईल तेवढे श्रीखंड-पुरीचे खास जेवण. सोबत : बटाट्याची सुकी भाजी, काकडीची कोशिंबीर, लिंबाचे लोणचे, घोसाळ्याची भाजी-पापड, वरण भात, साजूक तुपाची धार आणि जेवण झाल्यानंतर पिण्यासाठी तांब्याभर मठ्ठा. 

स्पर्धेचे नियम व अटी

१)  श्रीखंड-पुरी हादड कॉन्टेस्टमध्ये फक्त ब्राम्हणानाच भाग घेता येईल. 
२)  स्पर्धकांनी ब्राम्हण असल्याचा पुरावा म्हणून आपला एक उघड्या 
अंगाचा पासपोर्ट साईज फोटो (जानवे स्पष्ट दिसेल अश्या बेताने) पाठवावा लागेल.
३)  स्पर्धेत रोज एक प्रश्न विचारला जाईल. ही स्पर्धा २५ दिवस चालणार असून  अक्षय तृतीया ( परशुराम जयंतीच्या ) मुहार्तावर ती सुरु करण्यात आली आहे.
४)  प्रत्येक प्रश्नाच्या अचूक उत्तरला २ गुण असे ऐकून २५२ = ५० गुण असतील. 
५)  सर्वाधिक गुण मिळवणा-या ब्राम्हण स्पर्धकास ‘विजेता ‘ पुरस्कार मिळेल.
६) कोणत्याही परिस्थितीत विजेत्या स्पर्धकाला ‘कोरडा शिधा‘ मिळणार नाही .
७)  बक्षिसाचे भोजन आयोजक सांगतील त्या ठिकाणी स्वतःची थाळी- तांब्या सोबत आणून खावे लागेल. आयोजकांकाढून थाळी-तांब्या अथवा पत्रावळी मिळणार नाही.

८) स्पर्धेच्या २५ दिवसांतील २५ प्रश्न हे  श्रीखंड-पुरी हादड कॉन्टेस्ट (बामनांसाठी राखीव) भाग-१, भाग-२, भाग-३ असे क्रमश: विचारले जातील. त्याची अचूक उत्तरे आपल्या नावासह या पोस्टच्या प्रतिक्रिया बॉक्समध्ये लिहावी. 
९) दोन किन्वा दोनपेक्षा जास्त स्पर्धक विजेते ठरल्यास विजेत्यांनी नाराज होण्याचे कारण नाही. प्रत्येक विजेत्या स्पर्धकास भोटपोस्तोवर जेवण देण्यास आयोजक तयार आहेत. 
१०) रोज एक भाग या प्रमाणे प्रश्नावली रोज प्रसिद्ध होइल. तथापि, जास्तीत जास्त बामनांना संधी मिळावी यासाठी सर्व प्रश्नांच्या एकत्रित लिन्क या पानावर खाली दिल्या जातील.
......................................................


Tuesday 24 April 2012

संजय सोनवणी यांचा अनिता पाटील यांना आशीर्वाद

ज्यांच्या ब्लॉगची दखल विकिपीडियाला सुद्धा घ्यावी लागली, ते मराठीतील प्रख्यातब्लॉगर श्री. संजय सोनवणी यांचे हे छायाचित्र.
श्री. संजय सोनवणी यांनी अनिता पाटील यांच्या ब्लॉगचे
 कौतुक करून आशीर्वाद दिला आहे. त्यांनी लिहिलेले
पत्र, त्यांच्याच भाषेत येथे देत आहे.
.........................................................................................

अनिताजी,

मी सर्वप्रथम आपले मन:पुर्वक अभिनंदन करतो. आपल्या ब्लोगवर प्रतिक्रिया देण्याची ही माझी पहिलीच वेळ आहे. आपण जो अत्यंत संतुलित आणि ध्येयवादाला मुळीच तिलांजली न देता जो मार्ग आता पकडला आहे तो नक्कीच प्रशंसनीय आहे. आपला लढा समतेसाठी आहे. बंधुत्वासाठीच आहे. आपले भांडण नाही. खरे तर आपले कोणाशीच भांडण नाही. आपण महान बळीराजाचे वारस आहोत. बळीराजाने आपल्या प्रजेत कसलाही भेद केला नव्हता. आपण भेदातीत जाण्यासाठी कटीबद्ध आहोत यात शंका नाही. भेद माजवु पाहणा-यांना अंधांना जागे मात्र नक्कीच करायला हवे, पण ते बळीराजाच्या व्यापक मानवतावादी द्रुष्टीकोनातुन. माणसे बदलत नाहीत असे आजिबात नाही. माणसे बदलतात कारण बदलणे हाच मानवी स्वभाव आहे. फक्त सांगण्याची पद्धत संयत/सम्यक आणि मुलभुत तत्वद्न्यानावर आधारित अशी हवी. आता तुम्ही नेमके तसेच करत आहात.

पानिपतबाबत आपल्या लेखात काही ऐतिहासिक त्रुटी असल्या तरी त्या मुळात हेतुत: नसल्याने त्याकडे दुर्लक्षच करायला हवे. आरएसेस, गडकरी, मोदी, भागवत, हिमानी सावरकर, सनातन प्रभात ईईई हा साराच कंपु देशाच्या समतेच्या वाटचालीकडे जाणा-या मार्गातील अडसर आहेत याबद्दल शंका बाळगायचे कारण नाही. हे अडसर कसे दुर करायचे हे आपल्यापुढचे आव्हान आहे. या संघटना व त्यामागील प्रव्रुत्तींवर आपण सतत प्रकाशझोत टाकणे आवश्यक आहे व त्याच वेळीस बहुजनांना द्न्यानसत्ता, अर्थसत्ता याविषयी जागे करण्याचीही गरज आहे. या संघटनांत दुर्दैवाने बहुजनांची संख्या वाढत आहे. संघटना या प्रव्रुत्ती असतात. या प्रव्रुत्तींना सर्वच समाज (मग ते कोणीही व कोणत्याही जातीचे असोत) अजुन तरी शरण गेलेला नाही. तो जावू नये हीच आपली इच्छा असायला हवी. तुम्हीच तुमच्या ब्लोगवर म्हणता..."कोणाही जीवाचा न घडो मत्सर..." येथे मत्सर हा शब्द तुकोबारायांनी अत्यंत जाणीवपुर्वक वापरला आहे. मत्सरग्रस्त कधीही स्वत:ची वा इतरांची प्रगती साधु शकत नाहीत.

अधिक लिहित नाही. कोणाला उपदेश करण्याची माझी योग्यता नाही. पण तुम्ही माझ्या आवाहनाला प्रतिसाद देत जो सकारात्मक बदल घडवला ते मात्र अद्भुत आहे एवढे येथे मी आवर्जुन नमुद करतो. मी तुमचा थोरला भाउ आहे आणि हा मान तुम्ही मला दिलात हे तुमच्या परिवर्तनातुन ठळक होते. मी तुम्हाला या परिवर्तनवादी विचारसरणीला अनंत शुभेच्छा व आशिर्वाद देतो.

-संजय सोनवणी



श्रीखंड-पुरी हादड कॉन्टेस्ट (बामणांसाठी राखीव) भाग- १

-रवीन्द्र तहकीक


चला मी आपली कुशाग्र बुद्धिमत्ता तपासतो 
खालील प्रश्नाचे योग्य पर्याय निवडा 
----------------------------------------------------------------------------------

१) परशुरामाने एका इंद्राच्या रागा पोटी सर्वच क्षत्रियांना आपले शिष्यत्व नाकारले याला आपण काय म्हणाल ?

अ ) जातीयवाद  
ब ) न्यूनगंड
 क ) आत्महीनत्व
 ड ) तत्व-मूल्य 
---------------------------------------------------------------------------------------


२) ब्राम्हण स्त्रीया डोक्यावर पदर घेत नाहीत आणि त्यांचे डोक्यावर आणलेले पाणी सोवळ्यात चालत नाही ( म्हणून त्या कमरेवर हंडा घेतात ) याचे कारण काय ?


अ )   ब्राम्हण स्त्रीचे डोके मांगनीचे आहे. रेणुका चे मस्तक परशुराम ने उडवल्या 
नंतर तिला मांग स्त्रीचे डोके लावले होते अशी आख्यायिका आहे . 
ब )   इंद्र पतीच्या वेशात आला म्हणून रेणुकाला ओळखता आला नाही 
ही चूक डोळे /कान आणि मेंदू (डोके )ची म्हणून ही अपवित्रची शिक्षा 
क )   ब्राम्हण समाज आपल्या स्त्री-शक्तीला ( एक अवयव का होयीना )अपवित्र
/आणि अस्पृश्य मानतो 
ड )   पडदा पद्धती /डोक्यावर पदर ही प्रथा भारतात मुसलमानांनी आणली आहे 
म्हणून ब्राम्हण ती स्वीकारत नाहीत. डोक्यावर पाणी आणले तर ते हिंदोळून 
अंगावर सांडते .म्हणून हंडा कमरेवर .
--------------------------------------------------------------------------------------------

वरील प्रश्नाची योग्य व खरी उत्तरे देणाऱ्या ब्राम्हण उमेदवारास एक वेळेस खाईल तेवढे श्रीखंड ( सोबत पुरी - बटाट्याची सुकी भाजी / काकडीची कोशिंबीर / लिंबाचे लोणचे / घोसाळ्याची भजी / पापड / वरण भात -तुपाची धार ) आणि नंतर तांब्या भर मठ्ठा पिण्यास देण्यात येयील ...सोबत पुढील प्रश्न्मान्जुषेत प्रवेश सुध्धा !)

हा ब्लॉग अवश्य वाचा



ब्राह्मण जातीबद्दल भारतीय समाजात किती पराकोटीचा द्वेष भाव पसरत चालला आहे, याची जाणीव या समाजाला नाही. हा समाज कडलोटाच्या टप्प्यावर उभा आहे. ब्लॉगविश्वातील काही ब्लॉगवर नजर फिरविली तरी याची कल्पना येते. 


खालील ब्लॉगला जिज्ञासूंनी अवश्य भेट द्यावी. : http://anti-chutpawan.blogspot.in/
................................................................................................


................................................................................................

Monday 23 April 2012

संस्कृत हटवा, मराठी वाचवा..................


मराठी भाषेला खरा धोका इंग्लिश किंवा हिंदी भाषेपासून नाही, तर संस्कृत भाषेपासून आहे हे हरेक मराठी माणसाने ध्यानात ठेवले पाहिजे. आज मराठीच्या प्रेमाचे ढोंग करणा-यांच्या ओठात जरी मराठीविषयी जिव्हाळा दिसत असला तरी त्यांच्या पोटात मराठीविषयी नाही, तर संस्कृत भाषेविषयी जिव्हाळा आहे. भाषाशुद्धीच्या नावाखाली मराठी भाषेचे संस्कृतीकरण करणे हे त्यांचे मुख्य ध्येय आहे. आपण त्यांचा हा मनसुबा उधळून लावला पाहिजे. त्यासाठी सगळ्यात अगोदर त्यांनी मराठीत घुसवलेले संस्कृत शब्द आपण वापरण्याचे जाणून-बुजून बंद करायला पाहिजेत.

संस्कृत ही भाषा मूळ नाही हे संस्कृतवाद्यांना माहीत असते, पण बहुजनांच्या मराठी, हिंदी वगैरे भाषांना दुय्यम ठरवण्यासाठी ते लोक नेहमी संस्कृत भाषेचे महात्म्य उगळत बसलेले असतात, संस्कृत ही भाषा इतर सगळ्या भाषांची जननी असल्याचे सांगत रहातात. या खोटारडेपणाला बळी पडून बहुजन समाजाच्या मनात आपल्या भाषेविषयी न्यूनगंड तयार होतो. हे टाळायचे असेल तर आपणास संस्कृतचे स्तोम उधळून लावले पाहिजे. त्यासाठी आपणास ’संस्कृत हटवा, मराठी वाचवा’ ही मोहीम राबवली पाहिजे. या मोहीमेचा पहिला भाग म्हणजे आपण मराठी भाषेतून संस्कृत शब्दांची हकालपट्टी केली पाहिजे.

मनुवाद्यांच्या मनात संस्कृत भाषेबद्दल न्यूनगंड तयार करणे हे बहुजनांचे धोरण असले पाहिजे. मनुवाद्यांचा जीव संस्कृत भाषा आणि वेद यांच्यात आहे. या दोन्ही गोष्टींचे महात्म्य संपवले की मनुवाद्यांचा सांस्कृतिक आणि धार्मिक दहशतवाद संपलाच म्हणून समजा.

संस्कृत शब्द कसे ओळखावेत?
मूळात संस्कृत भाषा ही आमचेच अनेक शब्द उचलून, त्यावर संस्कार करून तयार झाली आहे. त्यामूळे कोणते शब्द आपले आहेत आणि कोणते शब्द संस्कृत आहे हे ओळखणे तसे जरा अवघड आहे, पण पुढील बाबी ध्यानात ठेवल्या तर संस्कृत शब्द ओळखणे फारच सोपे आहे.

१. ज्या शब्दात क्ष, ज्ञ, ष, ऋ, ङ, ञ ही अक्षरे आहेत ते सगळे शब्द संस्कृत आहेत, कारण ही अक्षरे आपल्या मूळ मराठी भाषेत नाहीत तर ती संस्कृत भाषेतून मराठीत आली आहेत.

२. ज्या शब्दात ’र’युक्त जोडाक्षर असते असे सगळे शब्द जास्तकरून संस्कृत भाषेतून मराठीत आले आहेत. ही जोडाक्षरे ’पोटफोड्या’ र (जसे प्र, क्र, ब्र, त्र, द्र वगैरे), रफार (अर्क, तर्क वगैरे), कृ, गृ, वगैरे)

३. इंग्लिश भाषेतील शब्दांना बदली शब्द म्हणून संस्कृत शब्द तयार हा संस्कृतवाद्यांचा आवडता उद्योग असतो. जसे भ्रमणध्वनी, संगणक वगैरे.

मराठी भाषेतील संस्कृत शब्द हाकलण्याची पहिली व सगळ्यात सोपी पायरी म्हणजे वरील भ्रमण्ध्वनी, संगणक यासारखे बनावट संस्कृत शब्द वापरण्याचे बंद करणे. आपण टेबलला टेबल म्हणतो, सायकलला सायकल म्हणतो, तसेच कॉंम्प्यूटरला कॉंम्प्यूटर आणि मोबाईल फोनला मोबाईल फोनच म्हणावे. उगीच संगणक, भ्रमण्ध्वणी असले फालतू संस्कृत शब्द वापरू नयेत.

दुसरे म्हणजे मराठी भाषेत रूळलेले हिंदी, कन्नड, अरबी, फारसी, इंग्लिश वगैरे भाषेतील शब्द नेहमीच वापरावेत. संस्कृतवादी लोक आपल्याला या भाषांचा द्वेष करायला शिकवतात. पण आपण हे ध्यानात घ्यायला पाहिजे की या भाषांनी आपल्यावर कधीही अन्याय केला नाही. या भाषा शिकायला आपल्याला कधीही बंदी नव्हती व नाही. याउलट संस्कृत भाषा ही आपल्यावर अन्याय करण्यासाठीच तयार करण्यात आली होती. त्यामुळे संस्कृत भाषेबद्दल आपुलकी बाळगायचे आपल्याला कांहीच कारण नाही. याउलट संस्कृतचे उरले-सुरले महात्म्य संपवण्यात आपले बरेच फायदे आहेत.

-महावीर सांगलीकर

Sunday 22 April 2012

खेडेकर साहेबांच्या पुस्तकावर एवढा गहजब कशासाठी


'शिवरायांच्या बदनामीची केंद्रे' या पुस्तकाचे मुखपृष्ठ तसेच मलपृष्ठ
.....................................................................................................................
 
मराठा सेवा संघाचे संस्थापक श्री. पुरुषोत्तम खेडेकर यांच्या ‘शिवरायांच्या बदनामीची केंद्रे'  या पुस्तकावरून सध्या गहजब माजविला जात आहे. या पुस्तकात ब्राह्मण समाजाची बदनामी झाल्याचा आरोप केला जात आहे. या पुस्तकावरून कोणी तरी खेडेकर साहेबांच्या विरोधात खटला दाखल केल्याच्या बातम्याही मध्यंतरी आल्या होत्या. या पुस्तकावर राज्य सरकारने बंदी घालण्याची मागणीही केली जात आहे. ब्लॉगविश्वात या पुस्तकावर जोरदार चर्चा झडत आहे. विशेषत: ब्राह्मण मंडळी या पुस्तकावर अत्यंत चिथावणीखोर लेख ब्लॉगवरून प्रसिद्ध करीत आहेत. या ब्लॉगवाल्यांची भाषा अत्यंत असभ्य आणि अश्लिल आहे. एका ब्लॉगवर महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री पृथ्वीराज चव्हाण आणि गृहमंत्री आर. आर. पाटील यांच्यावर अश्लिल भाषेत टीका करण्यात आल्याचे मला दिसून आले. हा सर्व प्रकार पाहून महाराष्ट्रात विचार स्वातंत्र्य नावाचा काही प्रकार आहे की नाही, असा प्रश्न मला पडला. एखाद्या विशिष्ट जातीला सोयीचे नाही, म्हणून खेडेकर साहेबांच्या लिखाणावर टीका करता येणार नाही. त्यांच्या लेखन स्वातंत्र्याचा आपण सन्मानच करायला हवा. विचारांचा सामना विचारांनीच करायला हवा. 

शास्त्रोक्त विश्लेषणाला शास्त्रोक्त विरोध हवा 

कुळवाडी भूषण छत्रपती शिवाजी महाराज यांच्या बदनामीचे केंद्र कुठे आहे, याचा शोध घेण्यासाठी खेडेकर साहेबांनी हे पुस्तक लिहिले आहे. ‘शिवरायांच्या बदनामीचे केंद्र ब्राह्मण पुरुषाचा मेंदूत आहे.ङ्क असा निष्कर्ष खेडेकर साहेबांनी या पुस्कात काढला आहे. त्यासाठी ब्राह्मण पुरुषांच्या मानसिकतेचे शास्त्रीय पद्धतीने विश्लेषण केले आहे. हे विश्लेषण करताना खेडेकर साहेबांनी बरीचशी कठोर भाषा वापरली आहे. खेडेकर साहेबांनी जे लिहिले ते सत्य आहे की असत्य, हा चर्चेचा मुद्दा होऊ शकेल. परंतु आपले मत मांडण्याचा, संशोधन करण्याचा त्यांचा अधिकार कोणीही हिरावून घेऊ शकत नाही. आपले विचार व्यक्त करण्याचा अधिकार घटनेनेच सर्व नागरिकांना दिला आहे. जेम्स लेन प्रकरणात सर्वोच्च न्यायालयानेच या अधिकारावर शिक्कामोर्तबही केले आहे. आता खेडेकर साहेबांनी काही संशोधन केले असेल, तर त्यावर असे आकांडतांडव कोणालाही करता येणार नाही. आता गंमत पाहा, माँसाहेबांची बदनामी करणाèया जेम्स लेनच्या पुस्तकावर राज्य सरकारने बंदी घातली होती, तेव्हा हेच लोक असे म्हणत होते की, विचारांचा सामना विचारांनी करायला हवा. लेनच्या पुस्तकावरील बंदी उठविण्यासाठी न्यायालयात जाणारेही हेच लोक होते. सर्वोच्च न्यायालयाने लेनच्या पुस्तकावरील बंदी उठवली. लेनचे पुस्तक खुले करण्यासाठी खटपटी करणारे हेच लोक खेडेकर साहेबांच्या पुस्तकावर बंदी घालण्याची मागणी करीत आहेत! असा दुटप्पीपणा कसा चालू शकेल? खेडेकर साहेबांनी केलेल्या शास्त्रोक्त लिखाणाला केवळ शास्त्रोक्त पद्धतीने लिखाण करूनच विरोध करणे घटनेच्या चौकटीत बसणारे आहे. 

उद्या, कोणी पेशव्यांचे पितृत्व शोधाणोर
संशोधन केलेच तर विरोध कसा करणार? 

सांगायचा मुद्दा एवढाच की, लेनला एक न्याय आणि खेडेकर साहेबांना दुसरा अशी भूमिका कोणााही घेता येणार नाही. पुण्यातल्या १४ लोकांनी लेनला काही माहिती दिली, त्याने ती पुस्तकात छापली. हे पुस्तक सर्वोच्च न्यायालयापर्यंतच्या लढाईत बंदीतून सुटले. लेनला माहिती देणारे हे १४ लोक ब्राह्मण होते. पण, हे १४ लोक नेहमीच ब्राह्मण असतील असे नव्हे. इतर जातीतले लोकही लेन सारख्या एखाद्या लेखकाला अशा प्रकारची माहिती देऊ शकतात. जो न्याय लेनच्या १४ खबèयांना लावला तोच इतरांनाही लावावा लागेल, हे न्यायाला धरून राहील. अगदी सोपे उदाहरण देते. समजा, उद्या, पुण्यातल्या १४ लोकांनी पेशव्यांच्या पितृत्वाबद्दल काही माहिती एखाद्या लेखकाला दिली. ती त्या लेखकाने पुस्तकात छापली. तर तिचे आपण स्वागतच करायला हवो. न्यायालयाच्या निर्णयाचा अवमान कोणीही करू नये, हे सर्वांच्याच हिताचे आहे.

-अनिता पाटील
....................................................


संदर्भ आणि नोंदी 

असो आता खेडेकर साहेबांच्या पुस्तकातील त्या उताèयांकडे वळू या. मी खेडेकर साहेबांचे पुस्तक अजून तरी वाचलेले नाही. एका ब्लॉगवर मला हे कथित वादग्रस्त उतारे आणि पुस्तकाची स्कॅन केलेली पाने मिळाली आहेत. ती मी वाचकांसाठी येथे देत आहे. वाचकांनीच यावर विचारमंथन करावे.



खेडेकर साहेबांच्या पुस्तकातील उतारे : 

१.
पहिल्या बाजीरावास प्रतिशिवाजी ठरवण्यात पुरंदरेन्सारखे बोल्घेवढे शाहीर अयशस्वी ठरले.पुरंदरे ह्यांनी हयातभर फक्त शिवाजीवर लिखाण केले, पेशव्यांवर नाही. जर त्यांना पेशवे शिवाजीपेक्ष थोर ठरवायचे असते तर त्यांनी पेशवाईवर पुस्तके लिहिली असती. आणि तरी सुद्धा बारा मावळचे देशमुख पाटील लग्नाची पत्रिका पुरांदारेंकडून लिहून घेतात. खेडेकर घरंदाज असता तर त्याला हे माहिती असते.
ब्राम्हण पुरुष विकृत, बेईमान, विश्वासघातकी, कापती, नपुंसक, लबाड, चोर, नालायक, हरामखोर, बदमाश असतातच ह्यावर जागतिक मानववंश शात्राज्ञांचे एकमत झाले आहे. त्याचवेळी ब्राम्हण पुरुष शूर, वीर, धाडसी, आक्रमक, वीर्यवान नसतात हेही मान्य झालेले आहे.

२.
"पुरुषार्थ"  हाच जगातील सर्व समाजामध्ये पुरुषाचा अलंकार समजला जातो. शुद्ध व बिजधारी वीर्य हेच पुरुषासाठी सर्वकाही असते. अशावेळी ब्राम्हण पुरुष दिसायला गोरागोमटा, गोड, आकर्षक असतो; परंतु प्रत्यक्षात नपुसंक असतो. मानसशास्त्रीय सिद्धांतानुसार ज्याज्या व्यक्ती एखाद्या क्षेत्रपसुन वंचित असतात; त्यात्या व्यक्ती अशा क्षेत्रावर लक्ष केंद्रित करून त्यावर सतत चर्चा करत असतात; ब्राम्हण पुरुष नपुंसक असतात हे जगजाहीर आहे.

३.
पुरुषाचा पुरुषार्थ हा त्याच्या सहकारी स्त्रीचे लैंगिक समाधान करण्यात असतो. ब्राम्हण पुरुषाला हा विश्वासच नसतो. ब्राम्हण मुले व पुरुष विवाहापूर्वी तसेच विवाहानंतरही आपसात एकमेकांच्या लिंगाशी खेळत असतात. मराठा बहुजन मुलांचे व पुरुषांचे जर अत्यंत जवळचे ब्राम्हण बालमित्र असतील तर त्यांनाही असे अनुभव आले असतील.

४.
ब्राम्हण पुरुषांना ब्लू फिल्म पाहणे आवडते. एखादा नग्न पुरुष पाहणे, त्याच्याशी मैत्री करणे खूप खूप आवडते. ब्लू फिल्म्स पाहून तो जेव्हा त्याप्रमाणे घरात करायला जातो, त्यावेळी त्याला तसे जमत नाही. त्यामुळे बायकोही वैतागते आणि नैसर्गिक गरजेनुसार आपली गरज पूर्ण करण्यासाठी तसेच ब्राम्हण वंश चालविण्यासाठी मराठा बहुजन पुरुष शोधते. हे प्रकार ब्राम्हण नवरयांसह सर्वांनाच माहित असतात. कारण घरातील ज्येष्ठ स्त्रिया सासू, आई, वडील, बहिण, जाऊ यांनाही नाईलाजास्तव हेच जीवन स्वीकारावे काग्लेले असते. अनेक ब्राम्हण घरात एकच मराठा-बहुजन पुरुष सासू-सून-मुलगी अशा तीन तीन पिढ्यातील स्त्रियांचे लैंगिक समाधान करण्यात गुंतलेले असतात. परिणामी ब्राम्हण पुरुष रिकामेच असतात. त्यांना उघड्या डोळ्यांनी आपली तरुण सुंदर बायको आपल्याच साक्षीने परपुरुषाच्या बाहुपाशात लांगिक सुखाचा आनंद उपभोगत सल्याचे पाहावे लागते; परंतु त्याची अगतिकता त्यास बंद करू देत नाही.  

५.
....त्यातल्या त्यात चित्पावन कोकणस्थ ब्राम्हण पुरुष स्वतःची आई, बायको, बहिण मुलगी ह्या सर्वच स्त्रियांना बाजारातील वस्तू म्हणून पाहतो. त्यामुळे त्यांचा व्यापार करताना आजही तो पुढे आहे. प्रमोशन, धंदा, फायदा, राजकारण, आर्थिक उलाढाल अशा अनेक कामासाठी आजही चित्पावन कोकणस्थ ब्राम्हनामध्ये ब्राम्हण पुरुष स्वतःची बायको सहजतेने दुसर्याच्या कुशीत देतो आणि स्वतः जवळपास उशीत तोंड खुपसून हे सारे सहन करत असतो. 

६.
....अशा अवस्थेत सुबुद्ध व प्रशिक्षित मराठा युवकांनाच पुढाकार घ्यावा लागेल. त्यासाठी जाणीपूर्वक मराठा समाजालाच धार्मिक जातीय दंगली घडवून आणावी लागेल. अशा धार्मिक वा जातीय दंगलीचे पूर्ण नेतृत्व मराठा समाजालाच करावे लागेल; तर सुधारणा क्रांती परिवर्तन समाजान शक्य आहे. अशी सुनियोजित धार्मिक व जातीय दंगल घडवून आणण्यासाठी मराठा समाजाने इतर सर्वच बहुजन समाजाला, मुसलमानांना, ख्रिस्चानांना, बौद्धांना, जैनांना, शिखांना, आदिवासींना इत्यादी सर्वच ब्राम्हणेतर - आर्येतर समाज घटकांना विश्वासात घेऊन सोबत घ्यावे लागेल. त्यांचे प्रबोधन करावे लागेल. त्यांच्यासमोर ब्राम्हण हाच एकमेव मानसिक, बौद्धिक, सामाजिक, आर्थिक, धार्मिक, जातीय शत्रू असल्याचे स्पष्टपणे मांडावे लागेल. त्यांना त्याचा स्वीकार करावाच लागेल. हिटलरशाहीप्रमाणे मराठा व बहुजनांच्या मनावर ङ्कब्राम्हण हाच एकमेव शत्रू व तो नेस्तनाबूत करणे हाच आमचा संकल्पङ्क ही प्रतिज्ञा कोरवी लागेल. अशा प्रशिक्षित व आक्रमक समूहाचे नेतृत्व मराठा समाजाने करून भारतभर प्रत्येक शहरात-गावात ब्राम्हणवस्त्या  सरसकट नेस्तनाबूत कराव्या लागतील. सर्वच ब्राम्हण पुरुष कापून वा जाळून मारावेच लागतील. ही दंगल केवळ व केवळ ब्राम्हण पुरुषांविरोधात राबविल्या जाईल. त्यात सज्जन, दुर्जन, बालक, म्हातारा, समाजवादी, देशस्थ, कोकणस्थ, मराठी, अमराठी असा कोणताही भेदभाव केला जाऊ नये. महाराष्ट्रासह भारत देश ङ्कनिब्राम्हणीङ्क करावा लागेल. त्याशिवाय भारताला व बहुजनांना भवितव्य नाही. मराठा समाजानेच अशा दंगलीचे नेतृत्व केल्यास इतर समाजही त्यांना सर्वच सहभाग देईल. ते सामाजिक व कायदेशीर मराठा कर्तव्य आहे. बोला मराठा तरुणांनो या शिव्कार्यास तयार आहात काय? हेच खरे शिवप्रेम, हेच सत्य शिव कार्य.
................................................

शिवरायांची बदनामीची केंद्रे या पुस्तकातील वादग्रस्त ठरविली जात असलेली काहे पानांच्या फोटो कॉप्या : 



पाने मोठी करून पाहण्यासाठी
प्रत्येक पानावर क्लिक करा.

Saturday 21 April 2012

अखेर मराठी भाषा संस्कृताच्या गुलामगिरीतून मुक्त होणार



मराठीला अभिजात दर्जा मिळावा यासाठी राज्य सरकारने ज्येष्ठ साहित्यिक रंगनाथ पाठारे यांच्या अध्यक्षतेखाली अभ्यासकांची समिती नेमली आहे. प्रा.हरी नरके हे तिचे समन्वयक आहेत. या समितीने कठोर अभ्यास करून मराठीला संस्कृत भाषेच्या जोखडातून मुक्त केले आहे. मराठी ही संस्कृती भाषेपासून जन्मलेली भाषा असल्याचे संस्कृताभिमानी ब्राह्मणांनी आजवर प्रचलित ठेवले होते. मराठीचे सर्व व्याकरण संस्कृतवरच बेतलेले आहे. त्यामुळे ते मराठी भाषिक विद्याथ्र्यांनाच काय विद्वानांनाही कळत नाही. संस्कृतच्या जोखडामुळे शालेय अभ्यासक्रमांत इंग्रजी, पाठोपाठ मराठी भाषा अप्रिय विषय ठरली आहे. वस्तुत: वारकरी संतांनी मराठीला कधीही संस्कृतची कन्या मानले नाही. ज्ञानेश्वरांनी मराठीत ज्ञानेश्वरी लिहिली म्हणून ब्राह्मणांनी त्यांचा आणि त्यांच्या सर्व भावंडांचा आतोनात छळ केला. संत एकनाथांनी तर संस्कृताभिमान्या स्पष्टच सांगितले होते की, संस्कृतवाणी देवे केली ।। मराठी काय चोरापासून आली ।।

सर्वच वारकरी संत आणि महानुभाव पंथाचे विद्वानांनी मराठीत ग्रंथ रचना केल्या. स्वातंत्र्यानंतर मात्र, सरकारच्या अडाणीपणामुळे हितसंबंधी ब्राह्मणांनी फायदा घेतला आणि मराठीला संस्कृतपासून जन्मलेली भाषा म्हणून गुलाम बनिवण्यात आले. ही गुलामी संपणार, अशी चिन्हे आता दिसू लागली आहेत. 

अमृतातेही पैजा जिंकणायारया  मायमराठीला प्रतिष्ठेचा ‘अभिजात भारतीय भाषेचा'  दर्जा मिळण्याचा मार्ग आता मोकळा झाला आहे. मराठी संस्कृतोद्?भव भाषा नसून, किमान दोन हजार वर्षांपासून ती मराठी मुलखाची लोकभाषा आहे, असा अभिजात मराठी भाषा समितीच्या सदस्यांचा तर्क साहित्य अकादमीच्या उच्चाधिकायांनी तत्त्वतः मान्य केला. याबाबतचा अंतिम प्रस्ताव दिल्लीला पाठविण्याची सूचना अकादमीने शुक्रवार दि. २० एप्रिल २०१२ रोजी केली आहे. 

दिल्लीच्या पातळीवरील हालचाली पाहता मायमराठीला भारतातील केवळ पाचवी ‘अभिजातङ्क भाषा, हा गौरव मिळणे नजरेच्या टप्प्यात आले आहे. तो प्राप्त होण्यासाठी तीन महिन्यांची प्रतीक्षा करावी लागेल. मराठी भाषा समितीचे समन्वयक प्रा. हरी नरके यांनी ही माहिती अधिकृतरित्या जारी केली आहे. 

अभिजात भाषेचा दर्जा मिळाल्यास तमीळ, तेलगू, कन्नड आणि संस्कृत यापाठोपाठ अभिजात भाषेचा दर्जा मिळविणारी मराठी ही पाचवी भाषा ठरेल. अभिजात भाषांच्या विकासासाठी केंद्रातर्फे दर वर्षी ५०० कोटींचा निधी दिला जातो.  प्रा. हरी नरके म्हणाले, की मल्याळी भाषेचा प्रस्ताव सरकारने नुकताच फेटाळला. तो पूर्वानुभव लक्षात घेऊन मराठीचा प्रस्ताव काटेकोरपणे तयार होत आहे. प्रा. नरके आणि राज्याचे सांस्कृतिक सचिव विजय नहाटा यांनी साहित्य अकादमीचे सचिव अग्रहार कृष्णमूर्ती २० एप्रिल रोजी चर्चा केली. केंद्र सरकारला अंतिम शिफारस करण्याचे सर्वाधिकार फक्त साहित्य अकादमीला आहेत, ही बाब येथे लक्षात घेणे आवश्यक आहे. 

अनिता पाटील

Wednesday 18 April 2012

सेना-मनसेचे मराठी प्रेम


डोळ्यात केर - कानात फुंकर !  ( भाग १ )

आज महाराष्ट्रात  सत्ताधारी काँग्रेस- राष्ट्रवादी आघाडीला प्रभावी विरोध करु
शकेल असा विरोधी पक्षच अस्तित्वात नाही. काँग्रेस-राष्ट्रवादीचे आघाडी सरकार
सलग तीनवेळा सत्तेत आले. याचा अर्थ ते खूप लोकप्रिय आहे किंवा जनहिताची
कामे करत आहे असे समजण्याचे आजीबात कारण नाही. उलट सलग तीनवेळा
सत्ता हाती आल्याने आघाडीतील काँग्रेस आणि राष्ट्रवादीच्या नेत्या मध्ये
सत्तेची गुर्मी, उध्दटपणा आणि बेमुरवतपणा स्पष्ट दिसत आहे. भ्रष्टाचाराच्या
गोमेलाही असंख्य पाय फुटले आहेत. पण तरीही महाराष्ट्रातील जनता
(विशेषतः  ग्रामीण भागातील ) पुन्हा पुन्हा आघाडी वरच विश्वास टाकताना
दिसते. याचा अर्थ ती मूर्ख बेअक्कल बावळट आणि मुकी बहिरी आंधळी
आहे असे आजीबात नाही. परंतु मग आपले आणि महाराष्ट्राचे भवितव्य
कुणाच्या हातात सोपवायचे ? शिवसेना...भा,ज.पा. किंवा म न से च्या ?
म्हणजे एखाद्या जनावरा समोर दावणीला मरायचे की खाटकाच्या खोडावर ?
असा पर्याय ठेवला  तर तो जो निर्णय घेयील तोच निर्णय या बाबतीत
महाराष्ट्रातील जनता घेत आहे. दगडा पेक्षा वीट मऊ या न्यायाने  शहाण्याचे चाकर
होणे परवडले परंतु मूर्खाचे धनी होणे महागात पडेल हें सत्य महाराष्ट्रातील
जनता चांगल्या प्रकारे जाणते

संधी दिली होती

महाराष्ट्रातील जनतेला जेव्हा काँग्रेस सरकार गृहीत धरून
राज्य करु लागली तेंव्हा (१९९५ ) महाराष्ट्रातील जनतेने
सेना-भाजप च्या हाती सत्ता सोपवली होती. बाळासाहेब ठाकरे यांची
प्रभावी भाषणे,वाजपेयी यांची प्रतिमा (?) आणि जनतेच्या मनातील
बदलाची इच्छा या मुळे सेना भाजपा युती ची सत्ता आली. परंतु
लवकरच जनतेचा भ्रमनिरास झाला. सेना भाजप चे मंत्री -मुख्यमंत्री 
जनतेचे प्रश्न सोडवण्या पेक्षा  बाळासाहेब ठाकरे आणि प्रमोद महाजन
या दोन रिमोट कंट्रोल च्या तालावर नाचण्या पलीकडे काहीही करु
शकले नाही. मुळात या मंडळीना मुंबई बाहेर देखील महाराष्ट्र आहे .
त्या जनतेच्या आधारावरच सत्ता मिळते आणि टिकते याची जाण
आणि जाणीवच नव्हती. शिवाय आजवर जे मुंबई महापालिकेत
प्रत्येक कामाच्या टेंडरचे विशिष्ट कमिशन मातोश्रीवर पोहचवण्याची
जी सिष्टीम होती ती जशीच्या तशी मंत्रालयात आली. परिणामी
भ्रष्टाचाराला अतिशय बाजारू स्वरूप आले.
जो एनरोन  प्रकल्प शिवसेनेच्या "ढाण्या वाघाने अरबी समुद्रात बुडवला 
तोच प्रकल्प पुन्हा मातोश्रीच्या मागच्या दाराने आत आला आणि
ढाण्या वाघाने त्याची मलई मांजरी सारखी चाटली हें ही मराठी जनतेने
उघड्या डोळ्याने पहिले. खोपकर सारखा सच्चा कार्यकर्ता गैंगष्टर सारखा
भररस्त्यात मारला जातो..वरतून पुन्हा गद्दारांचा खोपकर करु अशी
भाषा केली जाते. रमेश किणी सारखा सामान्य चाकरमानी एका फ्ल्याट
च्या व्यवहारा साठी जीवानिशी मारला जातो हें सुद्धा महाराष्ट्रातील
जनतेने पहिले. जी शिवसेना ८० % समाज कारण आणि २० % राजकारणाची
भाषा करीत होती त्याच शिवसेनेच्या हातात सत्ता सोपवल्या नंतर
सुरेश जैन- धूत सारखे व्यापारी गोळा झाले हें ही जनतेने पहिले.
काँग्रेस निदान लोण्याचा गोळा काढून घेवून ताक तरी जनतेच्या हाती
देतात, हें बोके मात्र लोणी मटकाऊन ताकाने आंघोळ करतात.
म्हणून  जनता या प्रकाराला वैतागली आणि जनतेने सेना-भाजप
युतीला झिडकारले.  आता विरोधी पक्ष म्हणूनही सत्ताधारी सरकारवर
अंकुश ठेवण्यात युतीचे पक्ष आणि नेते अयशस्वी ठरत आहेत,
आणि या अवनितीला केवळ बाळासाहेब ठाकरे यांचे पोकळ
मराठी प्रेमाचे नाटकी राजकारण जबाबदार आहे.

-रवींद्र तहकीक

मन(मानेल त)से !


मराठीच्या घोशातून ,
बिल्डर्सच्या  खिश्यातून
सोन्याचे अंडे हवे
रोज एक उश्यातून
दुधवाले-टैक्सीवाले
भागाव साले भैया
सुभाष घई मात्र सहज
होतो यांचा सैया
पंत तिकडे कोहिनूर इकडे
भानगड नेमकी आहे काय
न भेटता न बोलता
समेट होतात कसे काय ?
ठाकरी भाषा ठाकरी भाषा
किती कराल बोभाटा
एक दिवस नक्कीच पडेल
खोट्याच्या कपाळी गोटा


-रवींद्र तहकिक



गड(बड)करी

वात्रटिका





हा चोर तो चोर , 
मी नाही त्यातला...
कोळश्याचा घोटाळा,
कुठे कोणी वाचला ?

सगळे म्हणतात मिष्टर क्लीन
अन तुम्ही म्हंता गड(बड)करी
राम काढला तोंडातला
बगलेत तरी राहू द्या सुरी


-रवींद्र तहकिक